Jesjive Chevron

De gemora in Yevamos (62b) vertelt ons dat “Rabbi Akiva 12.000 paar talmidim (leerlingen) had. Allemaal stierven ze in dezelfde periode omdat zij elkaar niet met respect behandelden ( … ) zij stierven allemaal tussen Pesach en Shavuos… en zij stierven een vreselijke dood. Wat [voor een dood] was het? R’ Nachman zei as’kerah (een verstikkingsdood door een pseudocroup-achtige ziekte)” De mysterieuze dood onder Rabbi Akiva’s talmidim stopte op de 33e dag van Omertelling, lag b’omer.

De Aruch HaShulchan zegt dat “deze dagen tussen Pesach en Shavuos door geheel [het volk] Israel als dagen van berechting en rouw zijn vastgesteld, omdat de leerlingen van Rabbi Akiva in deze korte periode stierven. Daar komt bij, dat we hebben gezien dat de belangrijkste verwezenlijking van decreten tegen ons in Duitsland en Frankrijk plaatsvonden tijdens deze periode.” Mede om deze reden zegt de Aruch HaShulchan dat wij het gebruik hebben om bepaalde rouw-gebruiken aan te houden tijdens deze periode. Zo trouwen wij niet in deze periode, luisteren wij niet naar muziek, knippen wij ons haar niet en weerhouden wij onszelf van scheren.

De Iyun Yaakov, een commentator op de Talmud, verklaard waarom de leerlingen van Rabbi Akiva zo hard werd gestraft. Hij schrijft dat er tijden zijn wanneer een grote geleerde – een tzadik – van ons wordt weggenomen, als een verzoening voor zijn generatie. De verzoening is echter niet automatisch.

De generatie van de desbetreffende tzadik moet naar hem kijken als een inspiratie en kijken naar zowel de tzadik’s als zijn eigen daden. Deze onderzoeken en zien waar en hoe wij onszelf kunnen verbeteren. Het overlijden van de grote tzadik is om een impact te maken op de Yidden. Om hen te laten denken dat, “als zo’n grote tzadik van deze wereld genomen kan worden.. een geleerde wiens daden zoveel beter waren dan de mijne, wiens toewijding aan Hashem en zijn geboden zoveel sterker was dan die van mij, wiens Torah-kennis zoveel meer was.. wie ben ik dan? Wat voor een verdiensten heb ik dan nog om op deze wereld te zijn en te blijven leven?” Dit ‘ontwaken’ zou men moeten inspireren om teshuva te doen en daardoor ‘verzoening’ te krijgen. Dit, zegt de Zohar, is vergelijkbaar met aderlating, wanneer een beetje bloed uit het lichaam genomen wordt zodat het gehele lichaam kan genezen.

Dit is iets wat had kunnen gebeuren in de tijd van Rabbi Akiva’s leerlingen. De leerlingen van R’ Akiva waren de grootste geleerden van hun tijd. De gemora in Yevamos zegt dat – na de dood van de leerlingen – de wereld verlaten en leeg was van dat soort geleerden en Torah kennis.

Deze leerlingen waren ziet gewoon studenten van een van de grootste geleerden ooit: ieder van hen was een geweldige geleerde op zichzelf! Om deze reden, zou men meteen op z’n hoede geweest moeten zijn nadat de eerste leerlingen stierven. Ze zouden zich gerealiseerd moeten hebben dat zij – net zoals hun collega – van deze wereld genomen konden worden in no time. Dit zou hen geïnspireerd moeten hebben om aan introspectie te doen en om te zien waar zij zichzelf moesten verbeteren.

Maar helaas was juist datgene waar zij voor gewaarschuwd werden om te verbeteren, hetgeen wat hen ervan weerhield om het te verbeteren. De gemora vertelt ons dat zij elkaar niet met respect behandelden. Omdat zij dit niet deden, zag men elkaar als verre van ‘groot’ of ‘geleerd.’

Toen de eerste leerling stierf, zagen de anderen hier geen inspiratie in omdat zij geen ‘grootheid’ zagen in hun collega, en zo veroorzaakten zij hun eigen dood. Door hun falen om respect te tonen naar elkaar, werden zij niet alleen gestraft maar liepen zij ook hun kans mis om teshuva te doen voor dit minpunt.

De Maharsha legt uit dat zij stierven omdat wij weten dat de posuk (tekst) zegt: “Ki hu chayecha…” / “Omdat het [de Torah] jullie leven is, en dat wat jullie dagen verlengt…” De leerlingen van Rabbi Akiva konden deze posuk onmogelijk over henzelf zeggen. Omdat het missen van respect naar een andere Torah-geleerde die ook nog eens hun vriend was, laat zien dat men niet genoeg Torah had onder henzelf. Daarom, verloren zij hun leven en hun ‘verlengde dagen.’

De les dat wij leren van Rabbi Akiva’s talmidim is een dat wij altijd met ons mee moeten dragen en nooit mogen vergeten. We zien hier hoe belangrijk het is om elkaar met respect te behandelen. We zien hoe belangrijk het is om onze eigen gevoelens opzij te zetten en het niet in de weg te laten komen bij een mogelijkheid waaruit wij inspiratie kunnen halen.

We moeten onszelf eraan herinneren om inspiratie uit tragedies te halen. Zelfs vandaag de dag, vele honderden jaren na de dood van Rabbi Akiva’s talmidim… moeten wij ‘geïnspireerd’ zijn door hun dood om onszelf te onderzoeken en teshuva te doen.

©Online Ook Joods 2011