| Jodenhaat inherent aan de islam |
| Publicatiedatum: donderdag 14 augustus 2014 |
Auteur: Leon de Winter | 2.260 keer gelezen |
|
|
| Fatach, Chamas, Gaza, Antisemitisme binnenland, Antisemitisme buitenland, islamitische fascisme, Operation Protective Edge » |
|
|
 Bijgaand de tekst uit een bijzondere lezing van Leon de Winter voor de NIHS (A'dam JCC 6-8-'14), tevens geplaatst in de Telegraaf van 9-08-2014.
In het najaar van 2005 trok Israël zich volledig terug uit Gaza. De grenzen waren niet gesloten en de toekomst lag open. Er werden verkiezingen gehouden. Maar het volk van Gaza koos niet voor vrijheid en een betere economische en sociale toekomst, nee, het koos voor Hamas. Elke Gazaan weet wat Hamas is. Dat is een groep Jodenhatende, vrouwen- en homo’s onderdrukkende islamitische fascisten met één hoofddoel: na de uitroeiing van de Joden in Israël de stichting van een wereldwijde islamitische heilstaat. Lees hun Handvest met hun uitgangspunten erop na. Er staat een Engelse vertaling op het internet.
De als gematigd geldende Fatah bleef naar de zin van Hamas te veel invloed houden en een burgeroorlog ontstond. Hamas won die. Leden van Fatah werden van hoge gebouwen geworpen of in de straten geëxecuteerd.
De bevolking van Gaza behoort tot de meest geletterde van de Arabische wereld, dus je kunt de Gazanen moeilijk verwijten dat ze niet wisten wat ze deden. Hamas ging meteen tot de aanval over. Met raketten en mortieren werd het dagelijks bestaan in de Israëlische buurdorpen geterroriseerd.
Israël voerde een controle van goederen in waarmee raketten en tunnels konden worden gemaakt. Dat werd de ‘boycot’, die, zoals nu blijkt, verre van waterdicht was. Hamas bouwde duizenden raketten en talloze tunnels.
Sinds 2007 heeft Hamas drie keer oorlog gevoerd met Israël. Duizenden doden zijn daarvan het resultaat. In de laatste geweldsronde zijn duizend woningen verwoest. Maar die doden en ruïnes doen er in de Arabische perceptie niet toe. Hamas heeft namelijk weten te overleven en dat geldt in de Arabische wereld als een overwinning.
Op Arabische tv-zenders werd de ’overwinning’ van Hamas uitvoerig belicht. Wie niet vermorzeld is, heeft zijn eer behouden en kan zich opmaken voor een nieuwe slag, zo geldt in het schema van de tribale eer-schaamte cultuur van het Midden-Oosten. De ruïnes en de doden vormen objecten van trots. Hamas heeft geofferd en de eer van de Arabische natie overeind gehouden.
De progressieve media in het westen gaan anders om met die ruïnes en doden. De Volkskrant bracht vele pagina’s met de meest afgrijselijke foto’s van slachtoffers in Gaza. Meestal hield de krant de belangrijkste informatie weg (of bracht die tot een bijzin terug): 3300 raketten op Israël in één maand, de ontdekking van tientallen terreurtunnels. De Volkskrant liet de foto’s hun ophitsende werk doen.
De Arabische fans van Hamas zien in die foto’s vol ellende symbolen van trotse weerstand, de Volkskrant daarentegen deelt de lezer mee dat Israël een land is van kinderdodende Joden.
De puinhopen die de Volkskrant toont, vormen een klein deel van de werkelijkheid. Iets verder staan de hotels waarin de correspondenten hebben gelogeerd met alle luxe en maaltijden die de correspondent wenst. De oorlog woedde in precies gedefinieerde wijken. Daar zijn die foto’s gemaakt. In veruit het grootste deel van Gaza staan de huizen en gebouwen ongeschonden overeind. Foto’s daarvan, en van de hotels en de maaltijden van de correspondenten, zien de lezers van de Volkskrant niet.
Totalitair
Gaza is een totalitair stadstaatje. Er is geen vrije pers en er bestaat ook geen vrijheid voor buitenlandse correspondenten. Dus heeft de westerse nieuwsconsument geen enkel beeld van een Hamasstrijder gezien. Ze waren er gewoonweg niet. Ontelbare beelden van ellende, maar in de verste verte geen Hamasstrijder te bekennen. Terwijl de raketten op Israël bleven regenen in een frequentie van meer dan honderd per dag (ik heb het twee weken lang meegemaakt), bleven de mannen die deze raketten afvuurden in de kranten en in het nieuws op TV onzichtbaar.
Wel circuleerden continu beelden van Israëlische soldaten in agressief bewegende tanks of met zware bepakking. Die beelden – montages van bebloede kinderlijkjes met huilende ouders afgewisseld met emotieloze Joodse soldaten – vertelden het verhaal, dat de Joden doelgericht Gazaanse burgers doodden.
Mede door die media is het spook van het antisemitisme weer in Europa opgedoken. Joden zijn kinderdodende, genocidale monsters. Hoeveel doden er in Gaza precies zijn gevallen, weet niemand. In Gaza bestaan geen onafhankelijke ‘Palestijnse gezondheidsautoriteiten’ (zo werden de Hamascijfers van de doden dagelijks gepresenteerd in onze media). Alles is Hamas.
Wat inmiddels wel bekend is, is dat het aantal doden door natuurlijke oorzaken (ziekte, ouderdom) de afgelopen maand in Gaza dramatisch is gedaald. Vermoed wordt dat de cijfers van de natuurlijke doden in de cijfers van de doden door geweld zijn verwerkt.
Hamasleden dragen geen uniform en dus worden de terroristen die door Israël zijn gedood als burgerdoden geteld. Er zijn kinderen om het leven gekomen, een gruwelijk feit. Hoeveel het er zijn en onder welke omstandigheden ze zijn gedood, is niet bekend – maar de media hebben die feiten niet nodig. De foto’s spreken. De Joden zijn kinderdodende monsters.
In Syrië zijn in de afgelopen drie jaar twintigduizend kinderen gedood. Dat heeft nooit geleid tot hysterische demonstraties in de straten van Europa waar geschreeuwd werd ‘Dood aan de Alawieten!’ Elf miljoen moslims zijn sinds 1950 in geweldsconflicten gedood en in negentig procent van de gevallen gebeurde dat in interne islamitische conflicten (in 0,3 procent gebeurde dat in oorlogen met Israël) – hoeveel kinderen waren daar bij?
Hiermee vergeleken is het Palestijns-Israëlische conflict klein en overzichtelijk. Maar dat is het niet in de media. De afgelopen weken was dit het grootste mondiale nieuws ook al vielen er elders in het Midden-Oosten en in Afrika veel meer slachtoffers. Maar dat waren geen slachtoffers van Joden. Die Joodse daders behoren namelijk tot een aparte categorie voor wie andere normen gelden.
Geen leger in het Midden-Oosten - nee, geen leger in de geschiedenis van oorlogsvoering - treedt met zoveel terughoudendheid op als het Israëlische, maar in de media worden de Joodse soldaten afgebeeld als karikaturen vol bloedlust en wreedheid. Vermoedelijk zijn enkele honderden vrouwen en kinderen om het leven gekomen in de urbane strijd tussen de Hamasterroristen, die zich onder de eigen bevolking verbergen en het reguliere Israëlische leger. Maar in de progressieve media wordt de schuld daarvan geheel in de schoenen van de Joden geschoven. Om het cynisch te zeggen: kon het Israëlische leger met zijn superieure vuurkracht in vier weken slechts enkele honderden onschuldigen doden ook al hadden 1,3 miljoen vrouwen en kinderen nergens een schuilplaats? Als Hamas die vuurkracht zou hebben gehad, waren honderdduizenden Joden gedood. Die 3300 op bevolkingscentra afgevuurde raketten waren niet bedoeld als vuurwerk.
Israël wil geen burgers doden. Maar de fascistische terroristen van Hamas stelden Israël voor een onmogelijk dilemma. De linkse Israëlische schrijver Amos Oz beschreef dat dilemma als volgt: ‘Wat zou u doen als uw buurman aan de overkant van de straat op zijn balkon gaat zitten, zijn zoontje op zijn schoot neemt en met zijn machinegeweer begint te schieten op de kamer waar uw kinderen slapen?’
Boze brieven
Normaal wordt iemand als Oz in de progressieve media bewierookt. Nu worden zijn woorden weggehouden. Vooraanstaande internationale Joodse intellectuelen nemen in hun eigen landen dezelfde posities in als ik – het vlammende stuk van Booker Prize winnaar Howard Jacobson in The Independent zag u niet in Nederland terug. In het Verenigd Koninkrijk leidde het tot een stortvloed van boze brieven aan de redactie van deze anti-Israëlische linkse krant, die Jacobsons stuk onverhoeds had afgedrukt.
Stelt u zich het dilemma voor: als u niet terugschiet, worden uw kinderen gedood. En als u wel terugschiet, bestaat het gevaar dat u het jongetje op de schoot van de overbuurman doodschiet.
Links en rechts in Israël zijn het eens over deze oorlog tegen Hamas: de terreur van de raketten en de tunnels moet stoppen. De wereld die Hamas voorstaat is een onmenselijke, homovijandige, vrouwvijandige, reactionaire wereld. Toch kiezen mensen die zich links en gay en feminist noemen de kant van de fascisten. In Tel Aviv is er jaarlijks een Gay Pride Parade. Zoiets zou in Gaza of Caïro of Mekka of Islamabad tot een bloedbad leiden. Maar er zijn, niets is te gek, ‘Gays for Gaza’.
Een van de redenen waarom links anti-Israël is geworden, is de geslaagde poging van Palestijnse activisten om Israël te transformeren tot een vorm van ‘koloniale’ agressie. In de verhalen van deze activisten werden zielige Arabische inboorlingen door boosaardige Joodse kapitalisten verdreven. In werkelijkheid werd in de negentiende eeuw de basis van Israël gelegd door Joodse socialisten die op aangekochte grond (altijd gekocht, nooit geroofd) collectieve boerderijen opzetten en het dorre land tot ontwikkeling brachten.
Wat is het probleem in de media? Israël is noodgedwongen een militaristisch land. Het is een open democratie maar heeft een militaristische traditie om te kunnen overleven in een oceaan van haat. Israël wordt nu door links net zo gehaat als Amerika gehaat werd in de jaren zestig en zeventig. Amerika had dezelfde militaristische traditie, maar die wordt nu door Obama afgebroken, met fatale gevolgen voor de wereldorde.
Europees links begrijpt die traditie niet. In de ogen van links zijn legers uitingen van het militair-industriële complex die zeker niet mogen worden ingezet tegen zwakke groepen als arme Palestijnen.
Maar er is meer. Er bestaat in Europa een lange traditie van Jodenhaat. Die haat heeft vele wortels, waaronder ook, helaas, wortels ontstaan in het Christendom. In de afgelopen decennia was het gelukkig ‘not done’ om je openlijk als Jodenhater te uiten, maar de oorlogen die Israël moet voeren, hebben de haters het alibi geboden om ‘zionisten’ te bekritiseren – ‘zionist’ werd een makkelijk alternatief voor het verboden woord ‘rotjood’. Dat is nu veranderd. Jonge Europese moslims hebben het taboe afgebroken en nu mag een Jodenhater weer ouderwets zijn ressentimenten etaleren.
Schandvlek
Waarom kan de islamitische wereld Israël niet aanvaarden? Als indertijd in de Ottomaanse provincie Palestina (er heeft nooit een Palestijnse staat bestaan) het braakliggende land was opgekocht door moslims, was er niets aan de hand geweest. Nee, het waren Joden die het land kochten en er zich vestigden als vrije individuen.
We komen nu tot de kern van het conflict, dat nu al honderdveertig jaar oud is: Joden horen ondergeschikt te zijn aan moslims maar gedragen zich – en dat is voorbehouden aan moslims – op islamitische grond als arrogante heersers. Daarmee ontkennen de Joden de waarheid van de islam, die elke meter van het Midden-Oosten claimt als eeuwige islamitische grond. Zolang Israël bestaat, is het een schandvlek op het blazoen van de islam. De islam belooft heerschappij en superioriteit – Israël ontkracht die belofte.
Het bestaan van Israël raakt moslims in het diepst van hun overtuigingen. Het gaat niet zozeer om wat Israël doet, maar om het naakte feit dat Israël bestaat. Ik schrijf het met tegenzin: Jodenhaat is inherent aan de islam.
De Europese Jodenhaat vertoont hetzelfde mechanisme. Ofschoon Joden zich in bijna alle samenlevingen waar zij wonen inzetten als creatieve en bedrijvige burgers, worden zij nog steeds gehaat – opnieuw: niet om wat zij doen (wat vaak opmerkelijk is in positieve zin: joden hebben twintig procent van alle Nobelprijzen gekregen ook al vormen zij slechts 0.2% van de wereldbevolking) maar om wie zij zijn. (Antisemitisme onderzoek)
Jodenhaat is een psychose. De meest krankzinnige samenzweringstheorieën bedenken Jodenhaters. Ze lijden aan wanen, verstoorde emoties, hallucinaties, geweldsexplosies. En nu zijn de Joden, zo vertellen de linkse media en de haters, kindermoordenaars en maken zij zich schuldig aan volkerenmoord.
Onder Israëls bestuur is de bevolking van Gaza verzesvoudigd in omvang, is de levensverwachting beter geworden dan in Turkije. Ook dit jaar – na de doden - zal de bevolking van Gaza dramatisch toenemen, wat voor nog grotere economische en sociale problemen zal zorgen. Genocide?
Door de haters wordt Israël nu daarvan beschuldigd. Geloof me, Joden weten wat genocide is. De Joodse aanwezigheid in Europa is in de Tweede Wereldoorlog dramatisch gereduceerd en zal in de komende decennia zo goed als verdwijnen. Haters: verheug je! Joden eruit, moslims erin. Joden beschuldigen van genocide is een schaamteloze poging de Joodse heiliging van het leven, van elk menselijk leven, Joods of niet, te besmeuren.
De Joodse zorg voor kinderen, voor wie Joodse ouders hun leven zouden geven als het moet, is humaan en liefdevol. Voor de moslims van Hamas zijn kinderen publicitair kanonnenvoer.
Iron Dome
Israël moet een asymmetrische oorlog voeren. Het land heeft als voornaamste wapen de Iron Dome, een kostbaar technologisch wonder dat de eigen bevolking heeft beschermd. Hamas heeft als belangrijkste wapens dode kinderen en media die de Jodenhaters in de kaart spelen.
Vroeger brulden de Jodenhaters in Europa; ’Joden, rot op naar je eigen land!’ Nu brullen ze: ’Joden, rot op uit je eigen land!’
Leon de Winter (60) is columnist van deze krant en schrijver van zeer succesvolle boeken zoals Kaplan, Hoffman’s honger, God’s Gym en Het recht op terugkeer. De joodse schrijver heeft zich de afgelopen weken intens geërgerd aan de volgens hem eenzijdige berichtgeving over de militaire acties van Israël in Gaza en het zogeheten bloeddorstige optreden van Israëlische militairen. Hij legt uit waarom dit land niet anders kan.
|
|
|