Foto: Anshe Sholom B'nai Israel

Op het moment dat ik dit schrijf, zit ik in Israël. Het is hier slechts een graad warmer dan in Nederland. Maar zelfs de kou, de regen en een dreigend Jeruzalems sneeuw-weekend in het vooruitzicht kunnen mijn liefde voor ons land niet temperen. Het eerstkomende Joodse feest heet Toe bisjwat. Toe bisjwat is ons enige feest, dat geheel in het teken van de landbouw in Israël staat. Toe bisjwat is het feest van de groei en bloei. Nieuwe kansen liggen in het verschiet, gelijk de lente weer alles nieuw en fris teruggeeft.

Ondanks de verwoesting van de Tempel wordt het als een groot voorrecht beschouwd om in Israël te wonen. Zoals het een grote eer is om de koning in zijn paleis te mogen bezoeken, zo is het heerlijk om in Israël te wonen, dat te vergelijken is met het hof van de Koning. Er zijn zelfs plannen om een Nederlands-Joods dorp in Israël te starten, een initiatief, dat ik van harte toejuich.

We weten, dat de Sjechina – G’ddelijke Majesteit – nooit van het heilige land is geweken, zoals er in de Tora staat: “Steeds zijn de ogen van G’d daarop gericht, van het begin van het jaar tot het einde van het jaar” (Dewariem/Deut. 11:12). Gedurende 2000 jaar probeerden vele volkeren het land te cultiveren. Dit is nooit gelukt, totdat het volk Israël vorige eeuw terugkeerde en er in slaagde de woestenij te ontginnen. Het is niet alleen een voorrecht in Israël te wonen. Volgens Nachamides (13e eeuw) is wonen in Israël zelfs een van de 613 mitswot (geboden) uit de Tora.

Onze hoop op het tijdperk van echte groei en bloei, de epoche van de Masjie’ach (Messias) en de herbouw van de Tempel zijn nauw met elkaar verbonden. De eindtijd ligt niet meer veraf. In de Talmoed is de belofte vastgelegd, dat de Masjie’ach zich voor het jaar 6000 (het is en blijft nu – ondanks de jaarwisseling – 5776 na de schepping, dus nog 224 jaar wachten en smachten) zal openbaren. Als de schijn niet bedriegt, lijkt dit bevrijdingsproces reeds op gang gekomen te zijn.

De bekende Talmoedist Rabbi Sjemoe’eel Edels beschrijft een oude traditie, waarin bepaalde politieke vrijheid in het land Israël wordt aangekondigd voor de komst van de Masjie’ach. De Tora-verklaarders Nachmanides en Rabbi David Kimchi (14e eeuw) vermelden verder dat inzameling van de ballingen onder de auspiciën van de volkeren zal geschieden. De Talmoed voegt hieraan toe, dat de bodem van het land Israël weer gecultiveerd zal worden voor de komst van de Masjie’ach. De voorwaarde, dat het grootste deel van het Joodse volk in Israël moet wonen, is echter tot op heden niet vervuld. Maar de inzameling der ballingen en de herbouw van Jeruzalem groeien hand in hand, hetgeen wij vandaag de dag met onze eigen ogen aanschouwen.

De mens is een uniek schepsel. Anders dan dieren hebben wij de mogelijkheid om ons leven te veranderen. Wij kunnen onszelf her programmeren. De mens is in staat om uit zijn eigen vel te kruipen en zijn denken en doen als een objectieve toeschouwer te beoordelen. Dit is de grootheid van de mens. Niemand, zelfs niet de meest fanatieke atheïst, kan menen dat hij zonder dagelijkse groei kan wegkomen. Stilstand is achteruitgang. Groei veronderstelt harmonie met onszelf en dat betekent dat wij onze spirituele schuldenlast van ons proberen af te werpen.

Wanneer wij zondigen worden wij automatisch een gespleten persoonlijkheid, omdat wij altijd iets te verbergen hebben. Het gevoel iets misdreven te hebben maakt ons besef van innerlijke samenhang, harmonie en groeikansen kapot.

Het Joodse volk blijft het kind van G’d, hoe ver dat kind zich ook van zijn Vader of vaderland verwijderd heeft. Wij kunnen onze begrenzingen ontstijgen. We kunnen out of the box denken. We kunnen ons leven laten groeien en bloeien. Toe bisjwat leert ons denken in termen van nieuwe hoop…

©Dayan Evers 2016