| Antisemitisme op school |
| Publicatiedatum: donderdag 06 mei 2021 |
Auteur: Opperrabbijn Evers | 947 keer gelezen |
|
|
| Opperrabbijn R. Evers, Maatschappij, Antisemitisme binnenland, Antisemitisme buitenland, Sjoa (Holocaust) » |
|
|
 Wilt u weten hoe antisemitisme op school bestreden moet worden? Nieuwsuur gaf een aantal jaren geleden een aardig inkijkje: een geschiedenisleraar en een deskundige in ’complexe maatschappelijke vraagstukken’ pleitten voor dialoog over de Holocaust.
We moeten luisteren naar alternatieve ’perspectieven’ van scholieren met een migratieachtergrond. We moeten antisemitische denkbeelden en Holocaustontkenning niet zomaar met feiten bestrijden, maar uitnodigen tot gesprek. Want die arme jongeren horen thuis geen verhalen over de oorlog, logisch dus dat ze zo verknipt denken. Nieuwsuur wist niemand te vinden die deze apekool kon doorprikken.
Voor de goede orde: de Jodenvervolging en de Holocaust zijn geen ’complexe maatschappelijke vraagstukken.’ Niks vraagstukken, het zijn feiten. Stevig verankerd in de geschiedschrijving, in wetenschappelijk onderzoek, in getuigenissen, in bewijsmateriaal. Wie zulke historische feiten wegwuift staat helaas niet in de realiteit of is kwaadwillig: dat is het enige ’andere perspectief’.
De Tweede Wereldoorlog leeft in de samenleving, vormt een moreel ijkpunt, wordt op scholen (kennelijk slecht) onderwezen, is onderwerp van jaarlijkse herdenkingen en vieringen. Dat thuis iets niet leeft, is geen excuus om zelf niet uit medemenselijkheid het verdriet van anderen te begrijpen en te accepteren. Veel migranten en hun nakomelingen doen dat wel. Dat ’niet van huis uit’-excuus van deskundigen is voor hen een belediging.
Leraren die Holocaustonderwijs zien als ’een complex maatschappelijk vraagstuk’ zijn zelf onderdeel van het probleem. Die gaan kennelijk mee in het huidige narratief dat ’diversiteit’ niet alleen tot een multiculturele aanpassing van normen en waarden in het heden moet leiden, maar ook tot een revisie van het verleden. Zij durven uit een soort multiculturele gêne de historische feiten niet meer overtuigend te onderwijzen. Want verschillende kinderen uit de bovenbouw hebben ’een andere visie’ en dulden geen tegenspraak.
Volledig ontspoorde situatie
Antisemitisme is vooral een probleem op de scholen met veel leerlingen met een niet Nederlandse achtergrond. Scholen waar kennelijk ook een tribale monocultuur heerst, want anders ben je niet zo jammerlijk ongevoelig voor het leed van mensen die niet tot je eigen groep behoren. Sommige scholieren zijn fors antisemitisch en ook asociaal genoeg om het onderwijs te frustreren. Dat wordt kennelijk toegestaan, met dialoog en tegemoetkoming in argumenten, anders was het niet zover gekomen. Dit is al decennia bekend en onderzocht. Toch verandert er niets. Er zijn noodkreten van leraren die niets meer durven zeggen, uit angst. Er zijn noodkreten over schooldirecties die leraren niet steunen, maar juist afvallen en wegpesten. En er zijn verhalen van islamitische docenten die thuis niet durven te vertellen dat ze samen met een Jood voor de klas stonden om begrip te kweken. De situatie lijkt volledig ontspoord.
Docenten die de gedachtekronkels van de jonge Jodenhaters niet kunnen pareren, houden deze gruwel in stand. De leraar bij Nieuwsuur repte over ’ongemakkelijke vragen.’ Zoals bij de Palestijnse leerling die vroeg waarom hij het over Joden had, terwijl de Joden in zijn familiegeschiedenis een nare rol speelden. En, vroeg Nieuwsuur, wat zei u daarop? De leraar trok een gekweld gezicht. ’Dat zijn moeilijke vragen,’ herhaalde hij. Wat een amateur. Hoe moeilijk is het om verschillende gebeurtenissen in verschillende tijden die, door Jodenhaat, onlogisch aan elkaar gelijmd zijn te ontwarren en om met logische argumenten de denkfouten daarin uit te leggen? Is het zo lastig om zo’n leerling uit te leggen waarom zijn vraag racistisch is? Om duidelijk te maken dat inlevingsvermogen een universeel gevoel is en geen selectief sentiment ten faveure van de eigen groep?
Zachte heelmeesters voor de klas
Met zachte heelmeesters voor de klas komt het nooit goed. Hun aarzelingen en meegaandheid bevestigen leerlingen in hun antisemitisme of in het waanidee dat ze zelf slachtoffer van Joden zijn. Daarom is het ook onzinnig om begrip te willen kweken door vervanging van de slachtoffergroep: vergeet de Joden, stel dat de nazi’s miljoenen moslims hadden vermoord, begrijp je ’t nu?
Zulke willekeur bevestigt juist het particuliere perspectief en verdringt de empathie. Sinds verschillende jochies begin dit millennium met herdenkingskransen gingen voetballen, kwam het malle idee op dat ze pas betrokken konden raken bij de oorlogsherdenking als de oorlog via hun afkomst voor ze zou leven. Dus moesten ze kransen leggen voor Marokkaanse soldaten. Iedereen braaf in z’n eigen hokje in deze samenleving. Zie nu tot wat voor ellende deze herdenkingssegregatie heeft geleid.
Het wordt tijd dat deskundigen en beleidsmakers beseffen dat je met knievallen geen empathie kweekt. Bedenk ook dat die jongeren die nu geen medeleven kunnen opbrengen voor zes miljoen Holocaustslachtoffers, de leraren, deskundigen en beleidsmakers van morgen zijn. Mensen met macht die gewend zijn dat softe docenten en diversiteitsdeskundigen ze naar de mond praten. Fluit ze stevig terug, nu het nog kan.
|
|
|