 Het huidig orthodox Jodendom is via de middeleeuwse traditie en de Talmoed Farizeïsme ontstaan. Vroeger bestonden er minder hoofdrichtingen van het Jodendom dan tegenwoordig. De hoofdrichtingen van het Jodendom ttv Jezus waren:
- Farizeeën (waar de leden zich verplichtten de leer van Mozes zo nauwkeurig mogelijk in acht te nemen en het Jodendom an sich te vereenvoudigen voor het gewone volk),
- Sadduceeën (een belangrijke politiek-religieuze groepering of ‘partij' in het Joodse volk. Zij vertegenwoordigde vooral de adellijke priesterstand en had grote invloed in het Sanhedrin. In tegenstelling tot de Farizeeën richtten de Sadduceeën zich alleen op zekere hoogte op de geschreven wetten (Tora) en niet ook op de mondelinge traditie),
- Essenen (Joodse mystieke sekte die zich streng onthouden van zinnelijke genoegens, sedert de 2de eeuw v.d.g.j. gevestigd nabij de Dode Zee. Vermoedelijk is Chirbet Qumran, een van de vindplaatsen van de Dode-Zeerollen) en de
- Zeloten (een politieke groepering onder de Joden in de 1ste eeuw n.d.g.j., die sterk ijverde voor het behoud van het Jodendom en m.n. de nationale zelfstandigheid).
Terwijl de Joden voortdurend in contact kwamen met hellenistische - en de Grieks-Romeinse wereld (denk maar ballingschappen, bezettingen, verstrooiingen), ondergingen zij op verschillende wijzen die voorheen beschreven invloeden. In bepaalde kringen was dat zo sterk dat "de strengheid", en soms ook van het monoïstisch geloven, versoepelde. Je krijgt dan ook een gemengde samenstelling van het Joden - en heidendom. Hierdoor hebben zij bijgedragen tot verscheidenheid binnen een religie. |