We daalden af, vanuit de heuvels die Libanon van Syrie scheiden, naar de grote stad. In de avondschemering, met nog een ondergaande zon, lag Beiroet aan de baai te schitteren. Een prachtig gezicht, zo uit een vakantiefolder. Beiroet? We naderden de stad, een dag na de afkondiging van het "staakt het vuren". "Maar" vroeg ik aarzelend aan de taxi chauffeur, "de bombardments?"Onverschillig haalde hij zijn schouders op, en wees met zijn hand naar het Zuiden. "No problems".

Ik was naar Libanon gereisd om een fund-raising reportage voor Metterdaad te maken over de talloze vluchtelingen, maar die waren allemaal die dag al teruggereisd naar hun woningen maar dat is een ander verhaal. Wat mij tijdens mijn korte verblijf in Beiroet werkelijk verbijsterd heeft, is hoe wij door de media bij de neus genomen zijn.

Omdat ik wist dat ik naar Libanon zou gaan, had ik de week ervoor veel naar de BBC, CNN en ons eigen Journaal gekeken. Het beeld over Beiroet was helder: zware bombardementen op Zuid_Beiroet, een grotendeels verwoeste stad, en talloze slachtoffers. Avond aan avond zag ik journalisten een zogenaamde "stand-up" voor verwoeste flats maken. Wat ik in werkelijkheid zag was een bruisende, swingende stad, met een overdaad aan luxe winkels, en files aan cabrio's en SUV's zoals ik die nog nooit gezien had.

En altijd zal ik mij onze zoektocht door het voornamelijk Islamitische Zuid Beiroet, op zoek naar verwoeste flats blijven herinneren. En natuurlijk, ze waren er. Zoals er ook een compleet verwoest hoofkwartier van Hezbollah was. En voor mij was de logische verklaring voor het bombarderen van de flats ook ver weg.

Maar...
Beiroet was geen gebombardeerde stad. Ik denk dat misschien 0,5% van de stad schade had, meer niet. Het verhaal over Zuid-Libanon is een ander verhaal. "Ik ben geschokt" zei ik vele malen tegen collega Victor Rosier. "We zijn bedrogen". En zo voelde ik me ook. Door slechts de plaatjes te geven van de verwoestingen, had ik een compleet verkeerd beeld gekregen. Het is zelfs zo erg, dat ik nu in de pers al drie keer een foto heb gezien van het "verwoeste" Zuid-Beiroet, terwijl ik die plek ken. "Kijk", zeg ik dan, "daar stond ik ook, maar daarnaast is een drukke winkelstraat en die zie je niet."

Dit voorjaar verscheen een boek van journalist Joris Luyendijk, over zijn ervaringen met de media in het Midden-Oosten, onder de titel "Het zijn net mensen". In dat boek hekelt hij zijn TV collega's en foto journalisten, kortom, de "plaatjesmakers". Ik beveel iedereen met klem aan dat boek te lezen. Want ook ik ben bedrogen.

©Andries Knevel 2006