Toen de door Hamas ontvoerde soldaat Gilad Shalit nog 11 jaar was, schreef hij het volgende sprookje:

Een kleine aardige vis was aan het zwemmen in het midden van een vredige oceaan. Plotseling kwam er een haai achter de vis aan. De vis ging heel snel zwemmen, en de haai ook. Na een tijdje stopte de vis en vroeg aan de haai: "Waarom wil jij mij verslinden? We kunnen samen spelen!"De haai dacht na en zei toen: "Oké, goed idee, laten wij verstoppertje spelen." Zij speelden samen de hele dag totdat de zon ondergong. Toen het avond werd ging de haai terug naar moeder. Zijn moeder vroeg hem: "Hoe was je dag, lieve haai? Achter hoeveel dieren ben je achteraan gegaan vandaag?" De haai antwoordde: "Vandaag ben ik achter geen enkel dier aangegaan, maar heb ik gespeeld met een dier dat vis heet." "Vis is een dier dat we eten, daar spelen wij niet mee," zei moeder haai.
Bij de vis thuis gebeurde hetzelfde. "Hoe was je dag vandaag, kleine vis? Hoe was het vandaag in de zee?"vroeg moeder vis. De vis antwoordde: "Vandaag heb ik met een dier gespeeld dat  haai heet.""Een haai is het dier dat je vader en je broer verslinden heeft. Speel niet met zo'n dier," antwoordde zijn moeder.

De volgende dag, in het midden van de oceaan, waren noch de haai, noch de vis daar. Pas na een jaar kwamen zij elkaar weer tegen.  De  haai zei: "Jij bent mijn vijand, maar misschien kunnen wij vrede maken." De kleine vis zei: "Ok." In het geheim speelden zij dagen, weken, maanden. Tot op een goede dag de haai en de vis naar de moeder van  de vis gingen en het haar vertelden. Hetzelfde deden zij ook met de moeder van de haai. En vanaf die dag leven de haaien en de vissen in vrede met elkaar.

Bron:
"Kesjhakarisj wehadag nifgesjo larisjona"
van Gilad Shalit, NIW nr. 18 5769