De Verenigde Staten herhalen regelmatig hun steun aan de veiligheid van Israël, maar zegt niets over de wettelijke rechten van Israël. De wettelijke rechten die ontstaan zijn op de Conferentie van San Remo en de resolutie van 25 april 1920, die werd vastgelegd in het internationaal recht. De herdenking van de negentigste verjaardag van dit evenement zal zeker een nieuw kijk werpen op het Midden-Oosten conflict.

Onze agenda's zijn bezaaid met speciale data die verwijzen naar ons verleden. Zo vierden we in maart de tweehonderdste verjaardag van de geboorte van de componist Fréderic Chopin. Elke Fourth of July, vieren we de Amerikaanse Dag van de Onafhankelijkheid. Herdenkingen zijn belangrijk, of ze nu hommage brengen aan grootheid of mensen verenigen in nationale trots.

Maar er zijn gebeurtenissen in de recente geschiedenis, die onopgemerkt blijven, zo niet geheel vergeten zijn. Een dergelijk geval hertekende de landkaart van een van de meest politiek omstreden gebieden van de planeet, schudde de reeds bestaande wereldorde grondig door elkaar, riep de wedergeboorte uit van een natie en markeerde het einde van de langste buitenlandse bezetting ooit in de geschiedenis. Toch hebben maar weinig mensen daar ooit van gehoord.

Dat evenement vond negentig jaar geleden plaats in de nasleep van de Eerste Wereldoorlog nabij de Italiaanse badplaats San Remo. Op 25 april 1920, na twee dagen van intensieve discussies, ondertekenden in San Remo premiers en hooggeplaatste diplomaten van de zegevierende geallieerde machten de zogeheten ‘San Remo Resolutie' en bezegelden aldus formeel de bestemming van de voormalige Turkse bezittingen in het Midden-Oosten.

Het Midden-Oosten is een plaats van veel voorkomende juridisch onjuiste voorstelling van zaken en sindsdien een ketel van geweld, mede omdat deze historische resolutie, waarin nadere afspraken werden vastgelegd en in het internationaal recht ingeleid, zelden werden bekendgemaakt. Een slecht of niet geïnformeerd publiek dat aan vaak slecht geïnformeerde politici toestaat om ongeloofwaardige - durf ik onrechtmatige zeggen? - brouwels van vredesplannen te promoten, waarvan het eventuele falen zo voorspelbaar is dat het te duidelijk is om te negeren.

Zodus moeten wij op 25 april 2010 de negentigste verjaardag herdenken van de Conferentie van San Remo en maken we het publiek bewust van de cruciale beslissingen die werden gemaakt en moet vervolgens het effect van deze beslissingen op de gronden en de betrokken volkeren bekend worden gemaakt.

In San Remo - en voor het eerst in 1800 jaar, sinds de Romeinse tijd - werd het geografische gebied dat bekend staat als "Palestina" tot een juridische identiteit verworven. Hoewel de grenzen van Palestina niet nauwkeurig werden omschreven in San Remo, overheerste het idee om ze zo dicht mogelijk te tekenen nabij de historische grenzen van de oude Joodse koninkrijken Israël en Juda. In dat opzicht werd de uitdrukking "van Dan tot Beersjeba" van Lloyd George, de Britse minister-president op het moment, gemeengoed en verscheen vaak in latere documenten.

Door specifiek te verwijzen naar de Balfour-verklaring van november 1917 - die in wezen een uitdrukking was van het Britse buitenlands beleid - en door het letterlijk weergeven van de bewoordingen ervan, werden met de San Remo Resolutie de bepalingen van de Balfour-verklaring vastgelegd in het internationaal recht. Aldus heeft de heroprichting van het Joodse Nationaal Tehuis in Palestina internationale erkenning gekregen.

Die juridische titel aan Palestina werd officieel overgedragen van de Volkenbond - toen Turkije een jaar eerder haar rechten op de regio verspeelde op de Vredesconferentie van Parijs - aan het Joodse volk, dat de nationale begunstigde is geworden onder het mandaat dat werd toegewezen aan Groot-Brittannië dat aldus werd aangewezen als curator [van het vroegere Turkse territorium in het M-O]./p>

De overdracht van de titel en de soevereiniteit van het Joodse volk in Palestina blijft aan het internationale recht verbonden tot op vandaag. Ook gelijkwaardige nationale rechten werden verleend aan de Arabieren in zowel Syrië / Libanon en het huidige Irak, onder twee andere overgangsbepalingen die mandaten toewezen respectievelijk aan Frankrijk en Groot-Brittannië. Het moet daarom duidelijk zijn dat de legitimiteit van de huidige Arabische staten Syrië, Libanon en Irak voortvloeit uit hetzelfde internationaal recht waarmee de Joodse natie in [het voormalige Britse Mandaat] Palestina werd heropgericht.

Naast het voldoen aan de nationale aspiraties van het Joodse volk (het zionisme), betekende de San Remo conferentie ook het einde van de langste kolonisatie in de geschiedenis. Overwegende dat de Europese machten hun kolonisatie uitbreidden naar Afrika, Azië en Zuid-Amerika tijdens een periode van niet meer dan vierhonderd jaar, was Palestina daarentegen voor ongeveer 1.900 jaar bezet en gekoloniseerd gehouden door een opeenvolging van vreemde mogendheden (Romeinen, Byzantijnen, Sassanidische Perzen, Arabieren, kruisvaarders , Mamelukken en Turken). Deze vroege episode van de bevrijding, die het wereldwijde dekolonisatieproces meer dan dertig jaar voorafging, moet worden verwelkomd door alle progressieve geesten.

De herdenking van de negentigste verjaardag van de Conferentie van San Remo is een ander soort herinnering in die zin dat zij in de eerste plaats een educatief doel dient. In feite is de Europese Coalitie voor Israël, een niet-joodse Europese organisatie die gevestigd is in Brussel, van plan om dat in San Remo op 24-25 april over te doen, in een tweedaagse officiële bijeenkomst op de plaats waar in 1920 het evenement plaatsvond.

Door de Conferentie van San Remo opnieuw in de schijnwerpers te plaatsen, wordt het publiek beter geïnformeerd, worden opinies beter gegrondvest en kunnen beleidsmakers opnieuw hun geopolitieke plannen herbekijken.

Op de kaartjes hiernaast is te zien hoe groot het gebied was dat aanvankelijk (april 1920) in San Remo werd toegezegd aan het Joodse Volk en een officiële internationale bevestiging was van de Balfour-verklaring van 1917, maar dat door  internationaal politiek gesjacher tussen de overwinnende grote mogendheden, dit gebied met ruim 77 procent verkleinden ten nadele van het Joodse Volk toen het grootste oostelijke deel (in juli 1922) werd weggeschonken aan Trans-Jordanië (thans Jordanië) en de Golanhoogte werd weggeschonken aan Syrië dat toen nog Frans Mandaatgebied was.