Desondanks, heeft in de laatste veertig tot vijftig jaar, een perverse en wrede transmogrificatie (vervorming) van de term "Palestina" wortel geschoten onder de anti-Joden en Israëlhaters over de hele wereld, vooral in de Arabische/Islamitische wereld en in de steeds meer "gedhimmificeerde" Europese wereld. Een naam in het Arabisch "Filastin" heeft geen historische- of etymologische betekenis voor de Arabieren en andere Moslims, maar heeft nu de eigenschappen van een goedkope mythe die echter vele hoofdstukken van venijnige en giftige propaganda zouden kunnen vullen. Sterker nog, de hele mythe van vervorming en een Arabisch "Palestina" is uitgegroeid tot een virtuele religie op zichzelf. Hoe is deze mythe over een niet-bestaand volk en een niet-bestaand land "Filastin" ooit kunnen ontstaan? Het antwoord ligt in de tragische geschiedenis van de Rooms-Joodse "ontmoeting" tijdens de 1e en 2e eeuw, toen Israël (dat toen Judea heette) werd bezet door het Romeinse Rijk.

De Joden hadden een bittere nasmaak gekregen van te worden geregeerd door de heidense Romeinen en vochten er meer dan een eeuw voor om hun onafhankelijkheid terug te winnen. Tijdens de Romeinse overheersing heeft er tweemaal een onafhankelijk koninkrijk Judea bestaan. Eerst onder Herodes de Grote (terwijl Augustus keizer was) en vervolgens onder de kleinzoon van Herodes, Herodes Agrippa, (terwijl Claudius keizer was). Ongeacht dat, eindigde alles in een ramp toen de Joden in 66 AD in opstand kwamen en vier jaar tegen Rome vochten - volgens een ooggetuigeverslag van de historicus Josephus - leidde dat tot bijna een miljoen Joodse doden en de verwoesting van Jeruzalem en de Heilige Tempel.

Hoewel veroverd, bleef Judea toch een onrustige provincie in het Romeinse Rijk. Dit veranderde dramatisch en drastisch in 132 AD toen een Joodse strijder met de naam Simeon bar Kochba opnieuw in opstand tegen Rome kwam. De oorlog duurde drie jaar en was zo intens, dat de keizer Hadrianus zijn beste generaal, Julius Severus, uit Groot-Brittannië moest terugroepen. Hij had bijna 12 Romeinse legioenen nodig om de opstand neer te slaan, maar toen dat gebeurd was, was het ook gebeurd met Judea. Hadrianus had genoeg van de Joden en hun opstanden en besloot Judea te hernoemen in "Syrië Palestina." "Palestina" werd bewust vernoemd naar de Filistijnen, oude vijanden van de Israëlieten. Het was niets meer dan zout in de wonden strooien van de al verslagen Joden. Ook de naam Jeruzalem werd niet gespaard en werd omgedoopt tot "Aelia Capitolina." En zo was het "Joodse vraagstuk" van de 1e en 2e eeuw "opgelost." Echter, de Joden bleven als een meerderheid in hun veroverde land.

De situatie bleef onveranderd, totdat de Arabieren oprukten uit de Arabische woestijn en alle mogelijke landen veroverden voor Allah en Mohammed. In 635 AD veroverden de Arabieren het Heilige Land vanuit Byzantium. Het blijkt echter dat de Moslims geen echte interesse in het land hadden. In feite, toen zij Jeruzalem innamen, beseften ze blijkbaar niet waar ze waren, toen ze de stad eerst "Iliyas" noemden, niets meer dan een Arabische vorm van het Latijnse "Aelia" (zoals eerder vermeld, de naam van Jeruzalem). In een ironische speling van het lot, was het een Jood die zich had bekeerd tot de Islam, die kalief Omar erop wees waar hij en zijn bezettingsleger nu stonden, namelijk Jeruzalem en de Tempelberg. Het was toen dat de Arabieren besloten om de stad "Al Quds" en "Beit al Muqdas" te noemen. Nogmaals, dit zijn niets anders dan de Arabische termen voor het originele Hebreeuws: "Ha-Qodesh" en "Beit ha-Miqdash", die respectievelijk "de Heilige (Stad)" en "het Heilige Huis" (dwz, "Heilige Tempel") betekenen.

De Arabische Moslims noemden het land nu "Jund Filastin" (Provincie van Palestina), een directe ontlening aan de Grieks-Romeinse term. Maar omdat het Arabisch geen "p" klank heeft, werd "Palestina" veranderd in "Filastin." Inderdaad, elke naam van elk zogenaamd "Arabische dorp" in Israël is niets meer dan een Arabische verdraaiing van de oorspronkelijke Hebreeuwse, Griekse of Latijnse naam voor een stad. Om er maar twee te noemen: "Hebrun" - van het Hebreeuwse "Hevron" en "Nablus" van Nea Polis -, ("nieuwe stad"), gebouwd op de ruïnes van het bijbelse Sichem. De Arabisch-islamitische desinteresse in het land was groot, dit met uitzondering van de stad Ramleh (volgens sommige archeologen waarschijnlijk gebouwd op de Joodse ruïnes van de stad Ramathaim Zophim).

Er is nog nooit een andere stad gebouwd door de Arabieren of de andere Islamitische veroveraars. Een nog grotere ironie; het was Ramleh dat werd gekozen als de hoofdstad van de provincie "Filastin." Jeruzalem speelde absoluut geen belang met uitzondering van het gebouw van Masjid Al-Aqsa (de moskee van Al-Aqsa) en Qubbat-Sahra (de koepel van de rots) op de ruïnes van de Joodse Tempel. De reden voor de bouw van deze structuren was om de superioriteit van de Islam over het Judaïsme te tonen en te wedijveren met de Christelijke Heilige Grafkerk, die eeuwen eerder in de nabijheid gebouwd was.

Het kale land van "Palestina" bleef door de eeuwen heen onveranderd en het ging van de ene naar de andere veroveraar. Ten slotte, in 1917, ontworstelde Groot-Brittannië het land van de Ottomanen en na de Joden een thuisland in hun voorouderlijk land te hebben beloofd, kende de Liga van Naties de Britten een mandaat toe, dat zich uitstrekte over zowel de westelijke en oostelijke oever van de rivier de Jordaan. Het was op dit punt dat de term "Palestina" nieuw leven werd ingeblazen als een quasi-politieke entiteit geregeerd door een Britse gouverneur.

Terwijl de Joden begonnen hun kranten, goede doelen en organisaties namen te geven zoals de "Palestina Post" of de "United Palestina Appeal," schuwden de Arabieren de namen door ze "Joods" en "Zionistisch" te noemen. Voor hen, waren ze ten eerste Moslims en ten tweede "Zuidelijke Syriërs". Sterker nog, menig Arabische politicus en historicus ontkend dat er ooit een land, genaamd "Palestina", heeft bestaan. Het noemen van het aantal en de namen van Arabische politieke figuren en historici die dit bevestigden, zou een artikel op zich worden. Het volstaat te zeggen dat Arabieren zoals de wijlen Hasjemitische vorst Hoessein, "Voorzitter" Arafat en de bekende Arabische historicus Philip K. Hitti, allemaal openhartig hebben toegegeven dat er nooit een land met de naam "Palestina" heeft bestaan. In feite heeft de laatstgenoemde op 01-11-1946 voor een Anglo-Amerikaanse commissie van onderzoek, in Washington DC, verklaard: "Er bestaat/is niet zoiets als Palestina in de geschiedenis, absoluut niet." Wijlen koning Hussein, die wist van de kunstmatige entiteiten (dwz, Transjordanië - nu "Jordanië") zei, dat "het de waarheid is dat Jordanië Palestina is en Palestina Jordanië." Hij zei dit op meer dan een gelegenheid in de 1970s en op 26-12-1981 in een interview met de in Parijs gevestigde Arabische krant An-Nahar Al Arabi ("The Arabic Daily"). Veel andere Hasjemieten (uit het heden en verleden) hebben soortgelijke uitspraken gedaan. Sterker nog, zonder de hulp van Churchill en Groot-Brittannië, zou er nooit een "Hasjemitische entiteit" geweest zijn op de East Bank van de Jordaan, geconstrueerd in 1922 en uitgeknipt uit het oorspronkelijke "Palestina Mandaat" voor het "Jewish National Home." En in een van de meest openhartige bekentenissen ooit gedaan door, Zahir Muhsein, een minder bekend leider van de PLO-Splintergroep "Al Sa'iqa" (De Storm) en gesteund door Syrië, zei op 31-3-1977 in een interview met de Nederlandse Trouw: