Golda Meir (l) in gesprek met de toenmalige Egyptische president Sadat

Israël is een bedreigde staat en een bedreigde natie. Volgens imam Khomeini, oprichter van de islamitische republiek Iran, is Israël een kanker in het lijf van de islam. Deze gedachtegang wordt gedeeld door alle radicale moslims. Eigenlijk zijn er te veel gewone Arabieren die ook in termen van vernietiging van Israël en de Israëlische natie denken.

Het vreedzame beeld in de Israëlische steden kan elk moment worden ontwricht door de radicale buren. Haifa is 45 kilometer van Hezbollah verwijderd. En dat geldt ook voor alle andere Israëlische gebieden: daar bevinden zich de vijanden van de Joodse staat.

Uiterste
Zijn de Israëliërs bereid om tot het uiterste te gaan voor de verdediging van hun staat, van hun huis? Een gewone Israëlische burger vertelde mij dat ze wel tot het uiterste móeten gaan: ze zullen tot de laatste man en vrouw vechten voor Israël.

Waarom? ‘Omdat we in tegenstelling tot Arabieren en andere moslims nergens naartoe kunnen. Waar moeten we naartoe: Egypte? Syrië? Libanon? Kijk naar de Syriërs, zij kunnen worden opgevangen in Turkije. Syriërs worden geholpen door miljoenen moslims, zelfs uit Libië. Wie zou in onze regio een Joods kind willen opnemen als wij daadwerkelijk met vernietiging worden bedreigd? Niemand.’

Dit is de pijnlijke waarheid, uitgesproken door een eenvoudige burger die nota bene atheïst is.

Omsingeld
Israël is omsingeld door landen en volkeren die naar de vernietiging van Israël en het Israëlische volk streven. Dat is geen retoriek, maar de keiharde werkelijkheid.

De reële dreiging maakt dat de Israëlische strijdkrachten en het volk geen seconde bereid zijn om concessies te doen - die kunnen een bedreiging voor hun existentie zijn. Elke onderhandeling, elke diplomatie die geen rekening wil houden met de existentiële dreiging van Israël, is gedoemd te mislukken. De Arabische storm heeft de dreiging voor Israël alleen maar vergroot.

Terecht zei oud-premier Golda Meir ooit: 'Als de Palestijnen evenveel van hun kinderen gaan houden als ze ons haten, dan komt de vrede.'

Reservisten
Plotseling werd op de Israëlische radio aangekondigd dat 75.000 reservisten zich moesten melden. Dat had te maken met raketbeschietingen vanuit Gaza. Hoe gaat zoiets?

Een oud-reservist vertelde mij dat zodra je wordt opgeroepen, je je spullen pakt en naar je kazerne gaat. Als je een winkelier bent, sluit je je winkel, neem je afscheid van je dierbaren en vertrek je naar je eenheid.

Religieuze en seculiere burgers geven onmiddellijk gehoor aan de oproep van de staat om het land en het volk te verdedigen. En dan zijn ze binnen een paar uur klaar om te vechten. Dit is voor ons ondenkbaar.

Doodsbang
De vijanden van Israël weten hoe het Israëlische volk zich moet, mag en kan verdedigen. En de vijanden van Israël zijn doodsbang voor dit kleine, wonderbaarlijke volk.

Naast de menselijke bereidheid om de staat te verdedigen, zijn er talloze technologische mogelijkheden waarmee de vijand kan worden bestreden. De technologische superioriteit van Israël is in sommige opzichten groter dan die van Amerika. Die kennis importeren ze niet. Die kennis hebben ze.

Als ze gevechtsvliegtuigen kopen, is dat omdat het niet rendabel is om ze zelf te produceren. Als ze oorlogstuig hebben gekocht, halen ze het helemaal uit elkaar om het nog verder te moderniseren en perfectioneren. Israëliërs willen niet afhankelijk zijn van andere volkeren. Dat leerde de Shoah ze.

Zuinig
Ze zijn daarom ook heel zuinig op hun kinderen. Ik heb een park bezocht waar ontspoorde kinderen of kinderen zonder ouders worden verzorgd en opgevoed. Dit park werd opgericht om kinderen uit Europa en islamitische landen op te vangen, die door oorlogen en geweld alleen kwamen te staan.

Nu wordt er opvang georganiseerd voor ontspoorde of verwaarloosde kinderen. Zo veel liefde, aandacht en behoedzaamheid in omgang met de eigen kinderen heb ik in geen enkele staat aangetroffen. Het Europa van vroeger heeft ze geleerd waarom ze zuinig moeten zijn op hun kinderen.

Veel geleerd
In vier dagen heb ik weinig geslapen en met veel mensen gesproken: gewone mensen, Nederlanders in Israël, geleerden, maar ook de autoriteiten. Ik heb veel geleerd van dit kleine, wonderbaarlijke volk in het Midden-Oosten. In het multiraciale, multiculturele en multireligieuze Israël val je eigenlijk niet op. Dat is ook toch ons streven in Europa.

Mijn advies aan de Europeanen: praat niet te vaak met opgeheven vinger met Israëliërs. Europa moet juist proberen de Israëliërs te begrijpen. Daarvoor moet je bereid zijn om te luisteren en aandachtig te kijken.

Israël is uiteindelijk een gemodificeerde en aangepaste vorm van Europa in het Midden-Oosten. Dit moeten we nooit vergeten. Israël zal onder geen beding capituleren.

©Afshin Elian 2012