Inzake Israel het volk geldt ongeveer hetzelfde. Onder de nazaten van de Aartsmoeders vindt U voornamelijk mensen die "weten aan wie het Heilige Land werd beloofd"; sommigen weten het helaas niet totaal zeker, zij lijden aan twijfel, gebrek aan geloof, menen dat het misschien soms, hier en daar, bij gelegenheid mogelijk is met deze Belofte te gaan jongleren, het land te gebruiken als een lokaas voor vijanden van Israel die doorgaans enkel vijanden zijn OM DE BIJBEL. Ware die er niet dan zou heel de onbeschrijflijke haat tegen Israel niet bestaan, evenmin als b.v. Israel ZELF. Geen Bijbel, geen haat, geen Israel.

Bij de stromen, de tsunami's aan commentaren die wij hier in Jeruzalem de afgelopen week te horen kregen naar aanleiding van de gezondheidstoestand van onze Premier Ariel Sharon schreeuwde dit zo vanzelfsprekende feit gewoon om aandacht. Ik neem aan dat velen met mij af en toe naar het TV-scherm keken in de niet te onderdrukken hoop daar opeens een klein engeltje te zien verschijnen dat een gouden bazuintje aan de mond zettend zou roepen:"Er bestaat geen Israel zonder Israel". Een dergelijk engeltje verscheen de afgelopen week zelfs niet een keer hoewel de tijd daar meer dan ooit rijp voor leek. We hadden die wonderlijke deus ex machina zo ontzettend nodig want er werd zoveel onzin gekletst.
Ons media-engeltje moest in een moeite door dan ook nog roepen dat Israel zichzelf diende te zijn, zoals dat geldt voor ieder mens, zelfs voor politici.....Een politicus die zichzelve verlaat, die plots zichzelf niet meer is maar zich manifesteert als iemand anders, een persoonlijkheid die men tot nu toe niet kende, zo een politicus verliest al wat hij opbouwde, wordt al snel niemand, er blijft niets van hem en zijn overtuigingskracht over. Is deze zelfde politicus een "koning", een heerser over Israel dan kan het gebeuren dat het hem vergaat zoals het koning Saul verging. G'd neemt hem het koningsschap af. Hij en zijn zonen gaan verloren.

U zou mij niet geloofd hebben wanneer ik in mijn laatste nieuwsbrief had durven voorspellen dat spoedig het Sharon -tijdperk achter ons zou liggen en dat heel dat koor van met hem meehollende politici, al die overlopers die partijen en kiezers links of rechts lieten liggen om de Sharon -lijst te gaan versterken die men "Voorwaarts" -Kadima - noemde om verontrustende redenen, dat heel dat koor daarmee zou zijn gereduceerd tot niets. Stilte. Geen stemmen en geen muziek.
Waarom dat "Voorwaarts" zo verontrustend is? Sharon wilde "vooruit", verder het land in om aldaar te bewerkstelligen wat hij volbracht in Gush Katif en hij begreep dit niet voor elkaar te kunnen krijgen met zijn oude en trouwe makkers, de Likud. Trouw niet zozeer aan Sharon 's nieuwe plannen maar aan de oude en zeer Bijbelse principes van de Likud, waar dit land heilig is en bestemd voor Israel-het-volk. Sharon wilde "vooruit", verdergaan met zijn verontrustende politiek die ons zoveel zorgen baart. Een politiek waar het volk zich als uitgeleverd voelt aan de vijand die maar raak schijnt te mogen schieten , in het zuiden, in het noorden, overal. Er volgen geen represailles, enkel wordt er gesproken over schuilkamers, schuilwoningen, beschuttende daken, muren, voor scholen en ziekenhuizen. Israel's puike leger strooit pamfletten op de vijand in plaats van bommen en onze soldaten blijven van de trekker van 't geweer af uit vrees een proces aan de broek te krijgen. Dit kost mensenlevens. Sharon verwoestte meer dan Gush Katif, hij verwoestte een elementaire solidariteit die zekerheid en vertrouwen wekt in het volk. Na de verwoesting moeten we helemaal van meet af aan herbouwen onder een nieuwe "koning" die we moeten zoeken en vinden.

Ik kan niet anders dan herhalen dat politiek in Israel ALTIJD dient te stoelen op onze Bijbel want anders... U zag het keer op keer; anders...dan wikte de mens maar de beschikking komt vanuit andere Regionen. Het zal U niet verwonderen dat er in Israel door veel wijze hoofden ernstig geknikt wordt. Dat veel wijze monden mompelen hoe riskant, hoe eindeloos onvoorzichtig het toch is om te spelen met vuur, om zich te vergrijpen aan wat heilig is. Heilig, kadosh betekent "bestemd voor". Het Beloofde land is "Heilig", geheiligd, bestemd voor een zeer bepaald volk en wie daarmee speelt, wie voor Opperrechter speelt die kan dat niet lang blijven doen.

Sharon, die zoveel verdriet onder zijn landgenoten bracht, zoveel onherstelbare schade aanrichtte is nu doodziek, geruchten over zijn dood doen telkens weer en hardnekkig de ronde, ze zijn nog niet tegengesproken of daar komen ze weer aanzoemen. Sharon ligt in een diep coma, aan een respirator. Zijn politieke leven is voorbij en zijn goede landgenoten kunnen het ondanks alles wat ze meemaken opbrengen te bidden voor zijn genezing. En dat is geen kleinigheid. Dat spreekt van een liefde, een naastenliefde die bijna bovenmenselijk is.

In Israel ligt geheel de politiek als het ware in een diepe coma. Joden en hun tegenstanders (in de PA) wachten als met ingehouden adem op het volgende gezondheidsbulletin. Werkelijk, het doet een mens denken aan op handen zijnde grootse gebeurtenissen waar zelfs vogeltjes zwijgen, boomblaadjes roerloos aan de steeltjes hangen. Alles wacht, zelfs de patsmariem (de raketten der terroristen). Volledigheidshalve dient vermeld dat er wel wat werden afgeschoten in Gaza, als gewoonlijk in de buurt van Beth Chanoen maar ze landden niet bij de Joden edoch aan de PA-kant. Een mens, ook een terrorist kan soms pech hebben.
In Joods Chevron -Hebron - stopten de burgers even opbouw van weer een nieuwe Uitzichtpost om samen met soldaten en politie (afbraakorders in de zak) naar het laatste nieuws van het Hadassah-front te luisteren. Gaza? De Chizballah in de Libanon? Wie en wat is dat? Daar komt de Geneesheer Directeur, de grote en alwetende Mor Joseef weer met zijn zorgvuldig geformuleerde abracadabra. Dat er zoveel woorden kunnen bestaan voor een rampspoedige gezondheidstoestand, dat er zoveel te zeggen valt over een gebied waar de wetenschap nog zo bitter weinig van weet: het centrale zenuwstelsel.
Bloed, bloed dat wegspoelde wat bestond aan plannen voor Israel's toekomst. Want dat was het grote probleem. Enkel de oude man aan het hoofd der regering kende deze plannen. In zijn hoofd werd alles bewaard. De rest, ministers, politici, burgers, zij konden slechts gissen naar wat er in dat Regeringshoofd zat. De journalisten schreven lange verhandelingen vol speculaties en spitsvondigheden maar de waarheid was en bleef: "Israel is Sharon land geworden" en vrienden onder elkaar waren kwistig met hun raad toch "pragmatisch" te zijn, straks te stemmen op een opgaande zon, die Kadima-groep, Sharon en zijn mensen, die het toch zouden winnen, dus waarom stemmen verspillen. En weer zag Israel, zag de wereld hoe betrekkelijk dat woordje "pragmatisch" toch is.

Het heeft in Israel geen zin te stemmen op niet Bijbels gemotiveerden want al hun plannen en bedoelingen zijn enkel een omweg. Men komt nergens, strandt op een zandbank of nog erger, geraakt in woelig vaarwater tussen Scilla en Charybdis en intussen gaan de dagen en jaren voorbij, doorgaans in bloedvergieten. Pragmatisch. Toen de Britse regering spijt kreeg van de Balfour declaratie begon men daar te zoeken naar iets waarmee men de lastige Joden af kon kopen en men kwam aandragen met een land in Afrika waar "niemand" zou wonen (wat niet waarschijnlijk klinkt. Misschien waren de inwoners aldaar "niemand" voor de white men in Londen), men wees de Jood op Ugandah. Daarheen. Daar kon het volk van Mozes toch een nieuw Eden stichten? Er kwam niets van, er kon helemaal niets van komen en waarom niet?

Er was zo maar stilletjes een Nieuwe Tijd aangebroken, geproclameerd niet door Balfour maar door hemelse koren die nu zongen ter ere van de Tijd der Terugkeer. Niet naar Ugandah maar naar Zion. En, geachte lezer, in deze zelfde Nieuwe Tijd waarin wij nog altijd leven, de Tijd der Terugkeer, in die Tijd kon er geen plaats meer zijn voor het geven van het heilige land aan de volkeren. Israel keerde terug, herbouwde, werd onbeschrijflijk gezegend in die grootse onderneming en de tijd der volkeren als veroveraars van het Heilige Land was voorbij. Israelische politici die dit niet wilden accepteren konden de scepter niet blijven zwaaien in Jeruzalem, hun regeringen vielen, de een na de ander, weinigen zaten hun tijd uit en aangaande deze laatste, de Sharon -administratie die in territoriaal opzicht een eenmans aangelegenheid was, daar gebeurde thans wat U zag gebeuren. Wat men U ook moge vertellen, U zag wat U zag.

Onvergetelijk zullen voor mij persoonlijk altijd de wanhopige demonstraties zijn tegen het beleid van verwoesting van Gush Katif en de eerste hap uit Samaria (overigens een gebied dat twee malen zo groot is als GEHEEL DE GAZASTROOK). Demonstranten meenden hun vuisten kapot te hebben gebeukt op niet omver te krijgen muren van macht en ziet... ineens, van de ene seconde op de andere geraakten we in een veranderde situatie. Het gaat niet om de mens Ariel Sharon . Weinig Israeli's verheugen zich om diens instorting. Het gaat om de politicus die het volk dwong op een weg waarvoor het niet had gekozen. Die politicus moest worden gestopt en dat leek onmogelijk. Het volk probeerde het via een referendum en de Premier legde de resultaten daarvan naast zich neer. Zijn partij, de Likud probeerde het via de ministerraad en Sharon ontsloeg zijn ministers. De Likud probeerde het als kameraden onder elkaar en Sharon liet heel zijn partij voor wat die was en schiep "Kadima" waarvoor de kameraden kwamen uit diezelfde Likud alsmede uit andere partijen waar bepaalde eerzuchtigen vreesden hun politieke toekomst niet zeker te kunnen stellen.

In de Nieuwe Tijd waarin wij leven, in de tijd van de terugkeer bleek er geen plaats te zijn voor datgene wat Sharon probeerde (met zoveel aanvankelijk "succes") te bewerkstelligen. Hij moest het opgeven hoewel geen mens er in slaagde hem te weerhouden, GEEN MENS.

©Wiesje de Lange, jan. 2006