En ‘s ochtends was er een laag dauw rondom het leger. Toen de dauwlaag optrok, was er op de bodem van de woestijn iets fijns, iets afgeschilds, fijn als de rijp op de aarde. Toen de kinderen Israëls dat zagen, zeiden zij tot elkaar: ‘Wat is het?’ Want zij wisten niet wat het was. Toen zei Mosje tegen hen: ‘Dit is het brood dat G’d geeft tot spijs’...Hij die veel had ingezameld, hield niet over, en hij die weinig had ingezameld, kwam niet te kort; zij hadden ieder naar wat hij at ingezameld. Mosje zei nu tegen hen: ‘Niemand zal ervan overlaten tot de volgende morgen. Maar sommigen luisterden niet naar Mosje en lieten van het Manna over tot de volgende ochtend, maar er kropen wormen uit en het stonk.” (Sjemot/Exodus 16:13 e.v.).

Koek met honing
Het Manna was wit als korianderzaad en smaakte als koek met honing. Ieder mocht daarvan een omer (ongeveer twee kilogram) inzamelen en het moest binnen vierentwintig uur worden gegeten. Zodra de zon erop scheen, begon het te smelten. Vrijdag werd een dubbele portie ingezameld omdat er op Sjabbat geen Manna viel. Gedurende de hele woestijnreis, veertig jaar lang, aten de Joden het Manna.

Voordat het Manna viel, veegde een noordenwind de woestijngrond schoon. Daarna viel er regen en werd het schoongewassen. Vervolgens viel er dauw, dat hard werd door de wind, zodat het kon dienen als de tafel voor het Manna, dat uit de Hemel viel. Dit Manna werd weer bedekt door een tweede laag dauw, om het te beschermen tegen insecten en ongedierte (Mechilta).

©Dayan mr. drs. R. Evers 2013