Een rabbijn op leeftijd was op een avond aan het spreken en lernen met een aantal volgelingen, toen de verfrissingen opraakten. De aanwezigen legden snel geld bij elkaar, maar na veel gepraat bleek dat niemand zin had de straat op te gaan om iets te eten en te drinken te halen. "geef dat geld maar aan mij", zei de rabbijn, ‘een van mijn kinderen staat buiten op mij te wachten. Hij zal met plezier even naar een winkel lopen.' Toen de rabbijn na een poosje nog niet terug was, begrepen zijn leerlingen dat hij er zelf op uit was gegaan. Met schaamte op hun gezichten bleven zij wachten totdat hij was teruggekeerd.

‘Waarom hebt u niet de waarheid gesproken', vroeg een van de aanwezigen. ‘Ieder van ons zou zonder bezwaar uw plaats hebben ingenomen'.

‘Ik heb de waarheid gesproken', antwoordde de rabbijn. ‘Toen ik ouder werd, heb ik besloten de kinderlijke aspecten van mijn karakter nooit op te geven. Het is overbodig te zeggen dat het niet altijd passend is te handelen als een kind, dus als wij samen lernen, laat ik het kind in mij buiten staan. Maar daar staat het altijd op mij te wachten.'.

(Bron: "Zinvol leven; de wijsheid van de Rebbe Menachem Mendel Schneerson")

©Jodendom-online 2008