We zijn collectief tegen Rusland en bijna eensgezind voor de Oekraïne! Een korte historische terugblik vertelt ons echter dat in WO II de Oekraïners niet bepaald pro- joods waren. Integendeel! De wreedheden waren van ongekend niveau. En ook vandaag staat antisemitisme hoog in het Oekraïense vaandel. In de Poerim geschiedenis, zoals neergeschreven in de rol van Ester, hadden de Joden een duidelijke tegenstander, Haman, die Koning Achasjwerosj wist te beïnvloeden. Maar in de Oekraïne is er geen sprake van voor- en tegenstanders: er zijn enkel tegenstanders! En de Joden zitten er tussenin: wat ze doen, doen ze fout. De Rol van Ester leert dat we onze hoop op de Allerhoogste moeten richten en tegelijkertijd de diplomatieke wegen moeten bewandelen, maar in de Oekraïne zijn er voor de Joden geen diplomatieke wegen. En dus rest ons om te hopen op een redding van Bovenaf.

En dat is Pesach, Joods Pasen. Alle diplomatieke pogingen die Mozes ondernam richting de Pharao, liepen op niets uit. Iedere keer weer kwamen er beloftes van de Pharao. Hij zou de Joden laten gaan. Maar als dan de zoveelste plaag weer voorbij was, bleek de plechtige toezegging waardeloos…. en dus waren de Joden weer slaven van de Pharao in Egypte. Totdat de Allerhoogste ingreep en het hele Joodse volk de bevrijding tegemoet kon gaan. Weg van de anti-joodse wereld, weg van de slavernij, weg van een leven waarin de afgodendienst centraal stond. En tegelijkertijd niet alleen weg van, maar ook op weg naar de berg Sinai. Eensgezind stonden ze daar aan de voet van de berg Sinai op de 50ste om de Thora, de Bijbel, in ontvangst te nemen. Bevrijd! Maar niet voor eeuwig. Want vele ballingschappen moesten de Joden als volk doorstaan en als volk overleven.

Enige weken geleden liep ik in Warschau in de straten die eens het getto vormden. En ook moest ik voor een missie naar Hongarije. Iedere vierkante centimeter was doorweekt met Joodse geschiedenis en met Joodse tranen. Geschiedenis die geen geschiedenis had hoeven zijn, als de mensen mens zouden zijn gebleven. Bij de Seideravond, ingaande het Joodse Paasfeest, drinken we bij voorkeur rode wijn, om te tonen dat we niet bang zijn voor het bloedsprookje dat verhaalt dat wij Joden het bloed gebruiken van christen kinderen om de matzes, de paasbroden, te bakken. Maar is het bloedsprookje slechts een sprookje dat in het land der fabelen thuishoort? Of leeft het nog en weer in Polen, Oekraïne, Hongarije? En helpen diplomatieke stappen nog, gelijk op Poerim, of is Poerim al voorbij en trekken we op met matzes in onze hand naar de Uittocht uit Egypte, de Bevrijding?

Toen was die bevrijding uit Egypte nog van tijdelijke duur, maar nu trekken we op, vanuit de vier hoeken der aarde, richting de complete en ultieme bevrijding. Nu nog slaven, maar morgen vrij, echt vrij en dus in het herbouwde Zonder gezeur over ‘bezette gebieden en kolonisten’, zonder anti Israël resoluties van de Verenigde Naties, zonder problemen met koosjer slachten en de besnijdenis, zonder boycot van Israël die zogenaamd niet als boycot is bedoeld, zonder antizionisten die benadrukken geen antisemieten te maar met de Derde Tempel, die de Eeuwige zelf zal bouwen en waar Hij voelbaar en zichtbaar aanwezig zal zijn! Jeruzalem, de onverdeelde hoofdstad van Israël en van de wereld. Jeruzalem: een volledige G’dvrezendheid die een intense eenheid, zal brengen, tussen Israël en de Volkeren en tussen de Volkeren onderling. Ziet u het voor u? Geen oorlogen meer! Alle blikken dezelfde kant op gericht! Dat is de tijd van de Mosjiach, de Verlosser, die nu eindelijk moet komen, spoedig in onze dagen.

©Opperrabbijn B. Jacobs 2014