 Op 21 januari 2014 werden In Apeldoorn herdacht dat in 1943 bewoners en medewerkers van het psychiatrisch ziekenhuis het Apeldoornse Bosch werden weggevoerd.Tijdens de herdenking werden 1069 namen van slachtoffers bekendgemaakt. Die namen waren lange tijd onbekend, omdat de nazi's geen lijsten bijhielden van de afgevoerde patiënten. De ruim 1000 patiënten en tientallen verplegers werden naar vernietigingskamp Auschwitz afgevoerd. Slechts 14 van hen overleefden de oorlog [bron].
Tussen twee gedachten word ik heen en weer geslingerd. Houdt het kort, want het zal wel koud zijn. Maar ook: raffel het niet af, geef de herdenking ruim de tijd, niemand denkt meer aan ze. Het enige wat ze nog hebben is dit prachtige monument en dit moment van samenzijn.
Ieder jaar had ik het gevoel dat onze bewoners van het Apeldoornsche Bosch en van het Paedagogium Achisomog per jaar steeds verder van ons vandaan raken. Meer en meer verworden ze tot historie uit een vervlogen tijd. Maar dit jaar voel ik ze dichterbij komen. Dit jaar ben ik meer dan vorige jaren ervan doordrongen dat de geschiedenis helemaal geen geschiedenis is, maar akelig dicht komt bij de actualiteit van vandaag.
De public relations specialist van de Holocaust, de schurk Goebels, heeft zijn opdracht akelig professioneel uitgevoerd. Eerst als testcase de Kristalnacht: de wereld zweeg. Toen de tweede testcase, de officiële verklaring bij de Wannsee Conferentie over de Endlösung: de wereld zweeg. En daarna de gaskamers, in de wetenschap dat: de wereld zal zwijgen.
En zo, ook in ons veilige en vertrouwde Nederland, zou het allemaal wel mee vallen na de Duitse inval op 10 mei 1940. De Joden werden niet meteen vermoord. Geen koosjer vlees meer, een radio inleveren, niet meer naar de bioscoop, een Jodenster dragen, niet meer naar het park, Joden alleen naar het Joodse Apeldoornsche Bosch..........en zo kon het geschieden, via de weg der geleidelijkheid, dat onze bewoners en patiënten met hun begeleiders na dagen van afschuwelijke ontbering in stinkende donkere beestenwagens levend werden verbrand op de brandstapels van de hel van Auschwitz. Zelfs de gaskamers werden hen niet vergund.En vandaag?
Meisjes en vrouwen worden als seksslavinnen verhandeld en verkracht, maar dat is ver weg. Gelijk ten tijde van de Franse guillotine worden hoofden engros afgehakt, maar ook dat is niet in ons veilige Polderland. Wij schrikken even als het een westerse journalist betreft, maar pakken daarna de gewone alledaagse draad weer op en zwijgen, uit gewenning. We sluiten onze ogen voor het gegeven dat ook in ons eigen veilige landje, dat we vooral veilig willen houden, ook vrouwenhandel gewoon is geworden. Het Joods Museum in Brussel willen we graag ver weg zien, terwijl het schrikbarend dichtbij is en Parijs is op bijna loopafstand bereikbaar.
Ik sprak een burgemeester van een middelgrote stad: in zijn stad is het veilig en moet de Joodse Gemeente niet zeuren. Maar in de nabuurgemeente, minder dan een half uur verwijderd, heeft collega burgemeester een totaal andere visie en pleit voor grote alertheid en waakzaamheid. Gewenning slaat toe. Ons kan dit niet gebeuren. Wij zijn Nederland, niet Frankrijk. Nederland wil zo graag anders zijn, veilig, Gaat u maar rustig slapen, liet premier Colijn de bevolking weten aan de vooravond van die 10 de mei 1940....
En zo komen de stumpers van het Apeldoornsche Bosch en van het Peadagogium Achisomog steeds dichterbij.
Laten we hen gedenken, bidden voor hun zielenrust, hen smeken bij de Allerhoogste te pleiten voor ons welzijn, onze veiligheid en voor menselijkheid in de gehele wereld. Laten wij vooral niet vergeten hoe de weg van de geleidelijkheid, ook nu weer, zijn vernietigende taak aan het verrichten is. De oplossing?
Symptoombestrijding door bewaking verlicht pijn, maar geneest niet. Opvoeding, educatie, onderwijs, gebed, aanwezigheid van scholen bij deze bijeenkomst, strijden tegen gewenning en in diepe stilte denken aan de stumpers van het Apeldoorsche Bosch en het Paedagogium Achisomog.......
Laten we bidden voor hun zielenrust. |