Als het Joodse volk nog maar net uit Egypte is vertrokken doen ze iets onbegrijpelijks. Ze hebben nauwelijks de doortocht door de Schelfzee achter de rug, zijn op weg naar de berg Sinaï om daar de Tien Geboden en de Thora te ontvangen en wat doen ze ..?

Ze verzamelen het goud en zilver dat ze aantroffen op de oever van de Schelfzee en dat toebehoorde aan de verdronken Egyptische legerschare. Is dit voorstelbaar? Zojuist, na eeuwen, bevrijd uit de pijnlijke slavernij in Egypte. Ze telden de dagen dat ze nog verwijderd waren van de G’ddelijke openbaring op de berg Sinai. Hoe kan het dat de Joden na zoveel onvoorstelbare wonderen toch op dat moment kozen voor rijkdom, terwijl ze allen al schat- en schatrijk waren.

Het antwoord op deze vraag is duidelijk en logisch: Nog in Egypte zijnde hadden ze de opdracht van G’d om al het goud en zilver van de Egyptenaren te lenen … En toen ze dus de vele schatten zagen die de Egyptenaren nu bij de Schelfzee kennelijk hadden verloren, was er voor de Joden geen andere optie dan de schatten te verzamelen en mee te nemen, dat was immers de Goddelijke opdracht.

“ik ben er depressief van. Al die afschuwelijke foto’s uit de kampen.”
En toen trad Mozes naar voren: het gebod om het goud en zilver van de Egyptenaren weg te slepen was reeds een gepasseerd station. Op naar de volgende mitswa: het ontvangen van de Tien Geboden.

En zo gaat het ons ook in het dagelijks leven: er zijn tijden of perioden die we besteden aan Bijbelstudie of gebed. Maar soms moeten we het spirituele aan de kant zetten, want we krijgen weer een andere opdracht, ditmaal het helpen van een medemens in nood.

De laatste week moet ik bijna dagelijks toespraken houden vanwege de Holocaust Herdenkingsdag 2016. Vele kilometers afleggen, slecht weer, bekaf thuiskomen. Toespraak na toespraak, ontmoetingen met mensen, overlevenden. Uiterst confronterende gesprekken.

Beste lezer: ik ben er depressief van. Al die afschuwelijke foto’s uit de kampen. De zogenaamde medische apparaten om te doden. De meedogenloze opstelling van de bevolking. De galgen, gaskamers en crematoria. En toch heb ik kennelijk de opdracht om die toespraken nu te houden en die afschuwelijke beelden nu wederom te zien, keer op keer.

‘Opdat het nooit weer zal geschieden’, terwijl het voor onze ogen zich dagelijks herhaalt, gisteren, nu en morgen.

©Opperrabbijn B. Jacobs 2016