‘Hoewel ik begrijp dat het vandaag mijn vierde dag in Oekraïne was – mijn eerste dagboekverslag was nog thuis – lijkt het alsof ik hier al weken ben. Ik ben trouwens niet in de Oekraïne, maar in Oekraïne, zonder de. Hoewel de logica hiervan nog niet tot mij doorgedrongen is, ben ik hierop geattendeerd door deskundigen. Het is even dat ook u dat weet, geachte lezer van mijn dagboek, dat eigenlijk een nachtboek is, omdat ik het iedere avond schrijf. Meestal tussen 01:00 en 02:00, zoals ook nu weer.

Vanochtend waren Koen en ik om 06:15 uur vertrokken vanuit ons hotel in Mariupol en zojuist, 23:30 uur, zijn wij aangekomen in Odessa. We hebben honderden kilometers afgelegd. Maar we stopten ook onderweg. Twee en een half uur bij de Zwarte Zee! Die rabbijn geniet, hoor ik u denken. Natuurlijk moet een mens zoveel mogelijk in alles het mooie en positieve zien.

De opperrabbijn van Djneperpetrovsk, die wij eergisteren hadden ontmoet, adviseerde ons om als we toch al van Marioepol naar Odessa zouden rijden, ook even Skadowk aan te doen. Daar is een groot zomerkamp met 196 meisjes. Dus stopten wij even in die plaats. Een prachtig terrein aan de Zwarte Zee. De leiding was al voorbereid op onze komst en binnen een paar minuten zaten wij in een zaal met gillende en joelende meisjes tussen de zes en twaalf jaar. Op alle shirtjes en petjes: ‘Yeka girls … a summer of hope’. Yeka is de afkorting van Yikattrimburg, de naam van de stad die later Dnjeprpetrovk werd genoemd en sinds kort gewoon Djneper heet. Maar waarop die ‘summer of hope’ betrekking had, was ons niet geheel duidelijk.

Het zag er allemaal geweldig feestelijk en ontspannen uit. Op een gegeven moment liep de eetzaal leeg, want de kinderen hadden een programma. Daar zaten wij dan: Koen en ik met de leiding van het feest: Richi, Hindi en Rochi. En zo vrolijk als we binnenkwamen, zo in en in triest gingen wij na twee uur weg. Driekwart van de kinderen komt uit probleemgezinnen. Excuus: kwamen ze maar allemaal uit gezinnen! Een groot aantal woont in weeshuizen. Anderen hebben alleen een moeder, weer anderen zijn ter adoptie aangeboden. De zo vrolijk en opgewekt ogende Richi, Hindi en Rochi vertelden ons de tragedies. Gedurende de drie weken kamp mag er bij geen van de kinderen bezoek komen: dat zou te pijnlijk zijn voor de kinderen bij wie er niemand is om te komen.

Neem Simcha. Ze is vijftien, dus eigenlijk te oud voor dit kamp, maar zij is een weeskind en geestelijk op het niveau van een kind van zeven jaar. Haar naam is eigenlijk Danya, omdat ze de hele dag danst, wordt ze Simcha genoemd. Simcha kijkt even om de deur en krijgt van Hindi een knuffel. En dan Vika en Awraham. Zij zijn broer en zus, zeven en negen jaar. Hun ouders leven niet meer. Hun vader heeft hun moeder vermoord en daarna zichzelf van het leven beroofd. Vika en Awraham waren in de kamer aanwezig toen dit gebeurde. Of Richa Bracha van zeven jaar. Als ze verdriet heeft of geplaagd wordt, zegt ze dat ze haar mama zo mist. Maar Richa Bracha heeft nooit haar mama gezien of gekend. Haar mama was aan de drank en heeft haar dochtertje meteen na de geboorte afgestaan aan opa en oma. Maar opa en oma konden dat ook niet aan, en dus is zij nu in een weeshuis. Ze mist de mama die ze nooit heeft gezien en nooit zal zien wel heel erg. En dan Sara die in de gevangenis is geboren. Niet goed functionerende mama’s en onbekende papa’s. Er is ook een meisje dat weet dat haar moeder veel geld heeft en een goed leven leidt. Moeder was al heel jong in verwachting geraakt. Haar dochtertje hield ze bij zich tot ze ten huwelijk werd gevraagd door een welgestelde zakenman. Ze heeft ook via de nieuwe man van haar moeder halfbroertjes en halfzusjes gekregen. De zakenman wilde graag met haar moeder trouwen, maar dochtertje lief uit de vroegere relatie mocht niet meekomen. Ze weet dat het goed gaat met haar mama en haar broertjes en zusjes, alleen zij hoort er niet meer bij.

Morgen gaan alle kinderen naar sjoel en krijgen de meisjes die nog geen Joodse naam hebben tijdens het voorlezen uit de Thora een Joodse naam. Die nieuwe naam gaan ze dan hier gebruiken. “We willen dat ze de drie weken dat ze bij ons zijn, weg zijn uit het nare alledaagse”, legt Richi uit. In het zomerkamp zagen wij het resultaat van drank en drugs. Van jonge meiden die zwanger raken. Van ouders die per ongeluk een kind krijgen. Drie weken in de zomer krijgen ze een goede maaltijd en ook in de winter komen ze hier tien dagen. Ze krijgen ook kleding. Ze komen meestal met een plastic zakje met bijna niets erin. Maar als ze weggaan, gaan ze met een grote tas met ondergoed, jurkjes, schoenen. Maar het allerbelangrijkste: ze krijgen hier liefde. De groepsleiding, allemaal vrijwilligers, mogen nooit tegen de kinderen schreeuwen, zelfs niet als ze stout zijn. Hier krijgen ze warmte en liefde. Het opschrift op de petten en de shirts begrepen Koen en ik nu pas goed: ‘Yeka girls … a summer of hope.’

Bron: Jonet

 ©Opperrabbijn Jacobs 2017