In Prediker 3:1-8 zegt koning Salomo dat alles zijn tijd heeft. Hij komt met 28 voorbeelden, zoals: er is een tijd van zwijgen en spreken, een tijd om te beminnen en om te haten. Deze 28 komen overeen met de 28 jaren van de grote zonnecyclus, de grootste regelmaat, die we kennen in de Joodse kalender. Eenmaal in de 28 jaar wordt het begin van de nieuwe zonnecyclus uitbundig wereldwijd gememoriseerd. In 2009 was dat op 8 april. De Jerusalem Post van 9 april 1981 meldde, dat duizenden inwoners van Jeruzalem samen met president Jitschak Navon op het dak van het Ariël Instituut in de Jeruzalemse wijk Bajit vaGan waren geklommen om een beraacha (lofspreuk) uit te spreken ter meerdere glorie van het Opperwezen. De zon stond op dat moment op precies dezelfde plaats waar G-d haar op de vierde scheppingsdag (dinsdagavond-woensdag) had neergezet. Israëls president verklaarde plechtig, dat “wij ons vandaag de grootheid van G-d en de onbetekenendheid van de mens herinneren”.
In New York verzamelden zich duizenden Joden op de 86e etage van de Empire State Building in Manhattan om de eerste tekenen van de zonnebal te ontwaren. In Genesis I:16-19 staat, dat G-d twee grote hemellichamen schiep. Licht was er al vanaf de eerste dag maar beide zonnen (waarvan er een later de maan werd) kregen pas dinsdagavond om 18:00 uur hun vaste plaats aan het firmament en werden pas woensdagochtend zichtbaar. G-d schiep in eerste instantie twee zonnen om te voorkomen dat de mensen één zon als afgod zouden dienen.
Een zonnejaar duurt ongeveer 365.25 dagen. Daardoor verschuift ieder jaar het moment dat de zon naar haar oorspronkelijke plaats terugkeert met een en een kwart dag (365,25:7=52+1,25 dag). Na vier jaar staat de zon weer op haar plaats maar dan op maandag in plaats van op woensdag. Het duurt 28 jaar voordat de zon weer op woensdagochtend 6:00 uur op dezelfde plaats staat als bij de Schepping. Dit wordt de grote zonnecyclus genoemd. De beraacha voor deze gelegenheid is in 2009 een hele hype geworden.
Laten we nuchter blijven: het is dezelfde beraacha die wij uitspreken bij het zien van de bliksem, na het horen van de donder of bij het zien van een16 vallende ster. Daar wordt niet zo veel ophef van gemaakt. Iedere maand zeggen wij een beraacha over de nieuwe maan maar slechts eens in de 28 jaar staat de zon in het zonnetje. Aan de zon zelf is niets bijzonders te zien. Desondanks verzamelden zich hier honderden en elders (tien)duizenden mensen om in de grootst mogelijke menigte de zonneberaacha uit te spreken. Hoe meer mensen, hoe meer eer voor G’d. De volgende gelegenheid om de zonneberaacha te zeggen is in 2037 op 8 april, daarna in 2065 en 2093. Daarna wordt het 9 april. Is hier sprake van verering van de zon? Als er een religie is, die zich verzet tegen de verering van de natuur is dat wel het Jodendom. Waar het eigenlijk allemaal om draait, is de verbazingwekkende regelmaat en precisie van de Joodse kalender. De beraacha over de zon drukt ons iedere 28 jaar weer met de neus op onze lunisolaire `maan-zon’ kalender, die eindeloos probeert de natuurlijke maanmaanden te harmoniseren met de onnatuurlijke zonnemaanden. Wij hanteren een combinatie van het maan- en het zonnejaar, omdat Pesach, het Joodse Paasfeest in de lente moet vallen en Soekot, het Loofhuttenfeest in de herfst.
