Donderdag j.l vond er in Budapest een soort drieluik plaats. In een synagoge in Boeda wordt een jonge rabbijn geïnstalleerd, Asher Feight. Klinkt enigszins Amerikaans, maar dat is slechts schijn. Geboren en getogen in Budapest, afkomstig uit een seculier Joods gezin, en, na jarenlange studie, deels in Israel: rabbijn! 

Onze Opperrabbijn Jacobs, als lid van het presidium van de RCE, het Rabbinical Center of Europe, heeft de installatie verricht. Maar alvorens de installatie plaatsvond werd er eerst, in de steeg voor de synagoge, die geheel overkapt was met een tent, de laatste letters van een nieuwe Thora rol geschreven. De voormalige ambassadeur van de VS in Budapest, een Joodse man die in Budapest was geboren, schreef de laatste letter.

Terwijl de gasten, die allen in de lange steeg zaten, luisterden naar een paar toespraken en een schitterend concert uitgevoerd door een strijkorkest o.l.v. een Joodse dirigent/violist, liep de nieuwe rabbijn met de nieuwe Thora rol via een andere steeg naar het begin van de steeg waarin de honderden gasten zaten en bracht de Thora naar de deur van de synagoge. Maar voordat de Thora werd binnengebracht, werd eerst nog de synagoge ingewijd, door het aanslaan van een mezoeza. Daarna werd de "huwelijksakte", zoals rabbijn Jacobs die noemde in zijn toespraak, voorgelezen en waren gemeente en rabbijn met elkaar "getrouwd". Resumerend: een nieuwe rabbijn, een nieuwe rabbijn en een nieuwe synagoge? Neen, de synagoge, piepklein, was niet nieuw. Het was een kleine synagoge van bijna 400 jaar oud. Deels opgegraven, deel was het de laatste decennia een museum, en nu dus terug naar af. Of juist niet naar af, maar naar een sprankelend nieuw begin. In de straten waar voor de oorlog een gigantisch grote Joodse gemeenschap woonde, begint zich weer nieuw Joods leven te ontluiken.

De Opperrabbijn vermelde in zijn toespraak dat hij op weg van het vliegveld naar de synagoge over de brug over de Donau reed. Het water was schitterend blauw. Maar terwijl hij keek naar het blauwe water, zag hij plotsklaps in zijn geest dat de Donau ooit rood was geweest, rood van het bloed van de duizenden Joden die in de Holocaust twee aan twee gebonden de rivier werden ingesmeten. De een was dood geschoten en de ander stierf de verdrinkingsdood. Op Joods Nieuwjaar staan allen eensgezind voor de Eeuwige. Van de stamhoofden tot houthakker en waterdragers. Ja, mensen verschillen van elkaar, maar als het doel hetzelfde is, namelijk het dienen van de Eeuwige, vormen we een hechte eenheid (Dewarim/Deut. 29:9).

Bij de bijeenkomst, in aanwezigheid van de President van Hongarije, vele ambassadeurs en hoogwaardigheid bekleders, was ook een rijke diversiteit. Maar de eensgezindheid straalde. Maar, zo bracht Jacobs, ik voel ook dat die duizenden en duizenden Joden die ooit hier woonachtig waren, met ons zijn. Zij juichen omdat zij zien dat Am Jisraeel Chaj – het Joodse Volk leeft.