Wat ook een groot wonder is, is dat soldaten - met behulp van Chabad-Lubavitch - en masse tefillien gingen leggen. Maar ook de grote eenheid die binnen het Joodse volk in Israel leeft. Of nu volgens NIW ruim 70%, of volgens Israëlische bronnen 92% met de oorlog eens waren. Zowel links als rechts van de Israëlische politieke partijen waren over eens dat 6000 raketten sinds 2005 (bij het verlaten van Gush Katif) niet meer acceptabel is. Maar ook op religieus en non-religieuze niveau was men met elkaar over eens. Kortom: er heerst binnen Israel EENHEID.

Zulke verhalen, zoals hierboven als wat nog gaat volgen, hoorden we ook tijdens - ook al was deze niet zo geslaagd als de huidige Gaza-oorlog - de tweede Libanon-oorlog (en hier vele andere links over de Tweede Libanon Oorlog). Het verhaal over Rachel Imenoe omsluit dus meerdere verhalen en is geen alleenstaand feit. Zo werden er landkaarten van Hamas gevonden waarop precies de boobytraps, landmijnen en de posities van  de scherpschutters heel helder omschreven werden. Hierdoor was het IDF in staat ieder installatie te vernietigen. Een peloton van soldaten maakten een school vol bommen weer veilig door ze onklaar te maken. Niemand raakte hierbij gewond. Terroristen van Hamas kregen een soldaat van het IDF te pakken en probeerden hem een tunnel in te slepen. In plaats dat de soldaat slachtoffer van hen werd, werden deze groep terroristen gearresteerd. En ondanks  vele tunnels, huizen, gebouwen, scholen onder de explosieven zaten, ontploften waar de IDF-soldaten kwamen helemaal niets.

Uiteraard waren er wel gewonden. Onder de gewonden was een IDF-er die in zijn rug werd geschoten. De kogel miste zijn ruggenmerg en ging dwars door zijn lichaam van voren weer naar buiten. Hij overleefde aan zijn vreselijke verwonding. Een andere soldaat werd door een explosieve geraakt, vloog door de lucht en moest vervolgens weggevoerd worden. De doktoren stonden voor een raadsel hoe een granaatscherf in een dusdanige wijze geheel door zijn nek was gekomen zonder een slagader en het ruggenmerg te raken. Hij hoefde alleen maar "dichtgenaaid" te worden.

Hoe groot wonder is het volgende verhaal die wij 11 januari 2009 konden lezen:
VERGEVING: De ouders van St.-Sgt. Nitai Stern en Capt. Yoni Netanel - twee van de vier door eigen vuur omgekomen militairen hebben dit aan de kameraden voor de slachtoffers medegedeeld, nu het zeven dagen sjieva zitten er bijna op zit. Rabbi Amos Netanael en zijn echtgenote Malki telefoneerden twee van de tankbemanningsleden die op een gebouw schoten waarin de soldaten toevlucht hadden genomen.

"Lieve tankbemanning van #... van .... van het regime  ..., die dag en nacht met moed en zelfopoffering voor onze natie en land vechten...
"Wij weten dat onze zoon, die deel was van deze geweldige militaire campagne Operatie Cast Lead, in handen van onze eigen strijdmacht is gevallen. Wij voelen een enorme diepe behoefte, met als ons levenskracht jullie mede te delen dat wij van jullie houden en jullie strak omhelzen.
"Dodelijke eigen-vuurincidenten zijn een onvermijdelijk deel van iedere oorlog en van onze bekwaamheid om de vijand op het slagveld te verslaan. Yoni wist dat dit kon gebeuren en wij, zijn ouders, eveneens.
"Jullie hebben Yoni niet getroffen!
"Yoni stierf voor de Heiliging van de Naam van G-d op de tijd dat G-d had besloten dat zijn tijd op aarde zijn einde bereikt. Jullie zijn de zuivere engelen die dit moesten uitvoeren.
"Wij vinden troost in het feit dat jullie zuivere handen hem raakten en niet de bezoedelde handen van onze kwaadaardige vijand - zodat Yoni niet in onzuivere handen kon vallen.
"Het is belangrijk voor ons om u te vertellen dat wij van jullie met alle warmte van onze harten houden, jullie zijn zoals onze eigen kinderen... Ajb behoudt dezelfde geweldige geest, die in het hart van Yoni sloeg - de geest van geloof, van kracht, die lef en hou en wij zullen dan weten dat Yoni voorgoed in jullie verder leeft".

De ouders van Nati Stern zijn het hier mee eens:  "Wij hebben een verplichting en de eer om hen te omhelzen," zei zijn moeder Sarah. "Er is geen oorlog zonder ongelukken zoals dit. Wij willen dat zij naar ons komen en een deel van ons worden ..."
Hierin lezen wij MOED, HELDHAFTIGHEID, LIEFDE.
Wij lazen in "Het Joodse vechtersgeest keert terug" dat de Golani-Brigade en masse de tsietsiet (door rabbijnen werden zij "hemelse kogelvrije vesten" genoemd) gingen dragen, in tenten Sjomer Sjabbes waren waardoor zij een vechtersgeest ontvingen wat na het horen van het bovenstaande verhalen bevestigt en verklaart. Tenten op het slagveld veranderden in sjoels waar minimaal 10 sessies per ochtend werd gebeden. Soldaten die seculier waren en nog nooit een sjoeldienst hadden meegemaakt, baden met tefillien.

Wat een toeval dat de Golani-brigade ook bij het verhaal van Rachel betrokken was. Wat een toeval dat de Opperrabbijn van Tsfat, nadat hij ook een sluitend bewijs gaf dat de oorlog van Gaza van Bijbelse betekenis is, óók bij dit wonder betrokken is. Toeval bestaat niet. Dit is het bewijs dat Hasjem bij Zijn volk is. Punt.

Bronnen:
"Chief Rabbi Confirms Gaza Miracle Story" van Hillel Fendel van Arutz Sheva
 Klik hier om Rabbi Shmuel Eliyahu's verhaal in het Hebreeuws te horen
"Miracles are happening in Israel! " van Dena Gewanter, M.D., Israel van Israpundit

©Jodendom-online 2009