| Jodendom en Euthanasie |
| Publicatiedatum: zondag 13 januari 2013 |
Auteur: Dayan mr. drs. R. Evers | 2.594 keer gelezen |
|
|
| Halacha, Opperrabbijn R. Evers, Wetenschap, Reguliere wetgeving, Leven, dood en Opstanding der doden » |
|
|
De Joodse wet maakt dus geen verschil tussen gewone en buitengewone therapeutische procedures. Het Jodendom ontkent dat de mens het recht zou hebben de kwaliteit van het leven te beoordelen. Zelfs als het om een vegeterende patiënt gaat. Het gebod het leven te redden, wordt niet beïnvloed door de kwaliteit van het leven.
Recht op een waardige dood
Het Jodendom erkent een recht op een waardige dood. Alleen de definitie van een waardige dood is verschillend. De strijd om het leven te verlengen wordt nooit geacht mensonterend of onwaardig te zijn.
Het behoud van het leven is een uiting voor de hoge waarde, die aan iedere vorm van leven wordt gehecht. De mens heeft geen recht op zelfbeschikking.
Ongeveer achttienhonderd jaar geleden werd de volgende Joodse uitspraak opgetekend: “Tegen uw wil leeft u en tegen uw wil sterft u”. Hoewel deze uitspraak in eenvoudige zin werd opgevat als een ironische expressie van het feit, dat een baby net zo min om het leven gevraagd heeft als een gezonde volwassene wil sterven, lijkt deze uitspraak in onze tijd een nieuwe dimensie te krijgen.
Het leven is iets onvrijwilligs. Indien men een balans opmaakt van het leven zal men vaak merken dat de lasten groter zijn dan de lusten. Reeds 2000 jaar geleden verklaarde de Leerschool van Sjammaj, dat “het beter ware voor de mens indien hij niet geschapen zou zijn”. Het leven is iets onvrijwilligs, en alleen de Schepper die het leven geeft, mag dit ook weer nemen.
Slechts onder één omstandigheid lijkt levensverlengend optreden niet meer werkelijk geboden: gedurende het stervensproces.
Grensverlegging en normvervaging
De mens mag G’d verzoeken hem van zijn verplichtingen te ontslaan, wanneer de grens van het menselijk uithoudingsvermogen overschreden wordt. Maar de uiteindelijke beslissing ligt bij G’d.
Tegenwoordig is het G’dzijdank mogelijk vrijwel alle vormen van pijn te verlichten.
Een zinloos geacht leven komt vaker voor. Helaas gaat het hierbij vaak over het voortleven van mensen, wiens voortleven door anderen zinloos wordt geacht. Vaak gaat het om emotionele problemen van verwanten of de verzorgende omgeving, die de patiënt het gevoel geven slechts tot last te zijn. De patiënt maakt zich de omgevingssignalen eigen en voelt zich dus ook werkelijk tot last en verzoekt - geheel vrijwillig - om euthanasie.
Zelfbeschikkingsrecht
Ook psychologisch acht ik het zelfbeschikkingsrecht van de mens moeilijk te verteren. De grenzen van het leven vervagen. Het graf wordt de toevlucht voor moeilijke problemen, terwijl er in feite niets wordt opgelost.
De opdracht iets van het leven te maken, verschuift naar de achtergrond. De werkelijk waardevolle mensen in onze maatschappij zijn zij, die hun problemen hebben weten te ontstijgen, zij, die de confrontatie met de dood aandurven en dit kunnen omzetten in een positieve ervaring.
Opleiding en criteria
Tot slot de volgende vraag: als euthanasie wettelijk erkend wordt, dan zal de uiteindelijke beslissing bij de arts komen te liggen. Welke opleiding heeft hij hiertoe genoten en welke criteria zal hij gaan hanteren?
Zoals iedere jurist weet, blijken zogenaamde ‘strenge’ wettelijke normen en criteria binnen de kortste keren, in confrontatie met de maatschappelijke realiteit, uiterst rekbaar en multi-interpretabel.
En wie oefent er controle uit op dit ‘medisch’ handelen? Geen staatsorgaan is in staat alle gevallen van ‘zinloos geacht leven’ op een gouden schaaltje af te wegen. Ieder moment van leven is zinvol.
©Dayan mr. drs. R. Evers 2013 |
| « 1 | 2 |
|
|