| Gioer Overgang tot het Jodendom |
| Publicatiedatum: dinsdag 12 februari 2019 |
Auteur: Opperrabbijn Evers | 1.462 keer gelezen |
|
|
| Gioer, Opperrabbijn R. Evers » |
|
|
 Aan het einde van Parsja Misjpatiem wordt de gioer, de overgang van de Bnee Jisra’eel, de afstammelingen van Ja’akov en de meegetrokken Egyptische avonturiers tot het Jodendom besproken. Net zoals het vroeger mogelijk was om Joods te worden, is dat nog steeds het geval. Alleen moet men iemand die zich wil bekeren tot het Jodendom, in het begin een beetje `wegduwen’. Meestal wordt een geer (proseliet) drie keer geweigerd. Wanneer hij volhardt, weet men zeker dat hij oprecht tot het Jodendom wil overgaan. Toch maakt men geen propaganda voor het Jodendom. Wij kennen geen missie. Het Beet Dien onderzoekt verder of men echt zuivere motieven heeft om Joods te worden. Nadat hij of zij getest is en serieus lijkt, moet men hem verder helpen. Het is een onderdeel van de mitsva om geriem lief te hebben. Zelfs iemand, die tijdens zijn niet-Joodse leven stevig ageerde tegen het Joodse volk maar later tot andere inzichten is gekomen, zouden we moeten toelaten als proseliet. Het bewijs hiervoor vinden we in de geschiedenis van Nevoezaradan, die de eerste Tempel heeft verwoest en tienduizenden Joden heeft omgebracht maar toch werd aanvaard als geer.
Hoewel een niet-Jood, zolang hij niet overgegaan is tot het Jodendom, alles mag doen en eten wat hij wil, is dit in principe geen goede zaak. Hij moet zich langzamerhand gewennen aan het naleven en uitvoeren van de geboden. Het Sefer Chassidiem (690) is van mening dat het zeer onjuist is als hij treife blijft eten.
Na een leer- en praktiseerperiode, moet de geer verschijnen voor het Beet Dien (Rabbinale rechtbank). A-priori moeten de drie belangrijkste onderdelen van het Joods-worden, het aanvaarden van de Mitsvot (ge- en verboden), de besnijdenis en het onderdompelen, in aanwezigheid van een Beet Dien gebeuren. Op het moment suprême – vlak voor het onderdompelen in het Mikve - vraagt het Beet Dien hem nogmaals waarom hij Joods wil worden. ‘Weet u dan niet dat de Joden tegenwoordig erg vervolgd zijn en veel lijden?’. Ze laten de kandidaat verder weten hoe zwaar het uitvoeren van de Mitsvot is.
Eén van de redenen daarvan is dat men later geen klachten willen hebben over ’het juk van het Jodendom’ in de trant van "hadden jullie mij dit niet eerder kunnen vertellen?’’. Toch gaat men hier niet te lang op in. Vlak voor de onderdompeling in het Mikve vertelt men hem een aantal eenvoudige en een aantal zware Mitsvot. Ook de straffen, die de Tora kent, worden medegedeeld: ‘Voordat u Joods wilde worden kon u treife eten zonder enig gevolg, kon u de Sjabbat ontwijden en er gebeurde verder niks, maar nadat u Joods bent geworden, is dat allemaal onmogelijk. Maar ook het positieve van het Jodendom wordt benadrukt en de beloning voor het Joodse leven wordt breed uitgemeten.
Eerder had men bij mannelijke kandidaten al de Briet Mila gedaan. Die moet overdag gebeuren door een kosjere Moheel (besnijder). Een plaatselijke verdoving is te prefereren boven een complete anesthesie. Hier moeten drie Rabbijnen of Rabbinale rechters bij aanwezig zijn. Het onderdompelen in het Mikve is de laatste, beslissende fase bij het Joods worden. Nadat de wond van de besnijdenis genezen is, dompelt de kandidaat onder in het Mikve, in aanwezigheid van de Rabbijnen (dames staan omhuld in een wijde, grote doek in het Mikve vanwege de zedelijkheid). In het Mikve spreekt de kandidaat een Beracha uit. Daarna krijgt hij zijn nieuwe naam en geeft men hem een zegen, waarbij men hem vertelt, dat alles wat hem eerder werd gezegd om hem af te houden van de Gioer alleen maar werd gezegd om hem te testen en zijn beloning te vergroten.
Er bestaat een meningsverschil tussen de grote Geleerden of de nieuwe geer de Beracha Sjèhèchianoe zegt. Ook bestaat er twijfel over de vraag of men een dankmaaltijd moet maken. Maar verkeerd is het zeker niet. Wanneer men is uitgekomen heeft men nog geen Minhag (gebruik). Ook al is men in een Asjkenazisch (Hoogduits) Beet Dien uitgekomen, kan men nog steeds een andere Minhag uitkiezen. Wanneer men uitkomt op een plaats, waar slechts één Minhag is, volgt men de plaatselijke Minhag. Wanneer men uitkomt, moet men in principe alle eetvoorwerpen kasjeren en touvelen. Gioer is een totale omschakeling en is naast een halachisch ook een sociaal proces.
Het Jodendom kent geen bekeringsdrang. Dat stelt ons goed in staat het gesprek aan te gaan met andere culturen en religieuze stromingen. Iets wat in onze multiculturele maatschappij ontzettend belangrijk is. Toch zijn er een aantal wereldreligies dat wel een bekeringsmissie in zich draagt. Een religieuze overtuiging, kun je niet simpelweg opleggen. Bekeren is alleen iets wat je zelf kunt doen. Jíj bepaalt of je een bepaalde overtuiging wilt aannemen. In de praktijk zie je dat het Jodendom een sterke identiteit is. Bij een gemengd huwelijk gebeurt het wel, dat de niet-Joodse partner overgaat tot het Jodendom omdat je anders de situatie krijgt van `twee geloven op een kussen, daar ligt de duivel tussen’. Zeker als er kinderen zijn, wil men de gezinseenheid bewaren. Een gemengd huwelijk zien wij als verzwakking van de Joodse identiteit. Eenkennig zijn we niet, toch zijn de Joodse tradities en identiteit te belangrijk en te sterk om zomaar overboord te worden gezet. Je bekeren tot het Jodendom is overigens niet eenvoudig. Er zijn strenge regels: een bekeerling wordt standaard drie keer geweigerd om er zeker van te zijn dat die persoon het echt wil. Mannelijke bekeerlingen ondergaan een besnijdenis. Een Joodse bekering is dus behoorlijk ingrijpend. Want het gaat hier niet alleen om een religie; Joods-zijn is ook een identiteit, een cultuur en een duidelijke levenswijze. Al kennen we geen bekeringsdrang, toch betreuren we het als mensen niet op welke manier dan ook in een god geloven. Het brengt niet alleen essentiële waarden en normen met zich mee; je mist de band met de bron van het leven.
|
|
|