 De Talmoed traktaat in Ta'anit bepaalt dat het decreet van G'd, dat de hele generatie van de Exodus uit Egypte (volwassen mannen alleen) moesten sterven in de wildernis, op Tisja Be'av werd gegeven. Dit was vanwege de zonde van de mergaliem [verspieders] die heeft plaatsgevonden op Tisja Be'av.
De Midrasj vertelt dat aan de vooravond van de Tisja Be'av alle 600.000 mannelijke Joden die uit Egypte waren vertrokken, hun eigen graf groeven en daarin in de nacht van Tisja Be'av sliepen. Dit gebeurde tijdens hun verblijf in de woestijn iedere Tisja Be'av. De volgende ochtend, een Kol Hasjamajiem (Hemelse Stem) kondigde aan: "Laat levenden gescheiden worden van de doden." Hierdoor werd in de Joodse geschiedenis Tisja Be'av een dag van tragedie en ramp.
Beide Heilige Tempels werden op Tisja Be'av vernietigd. Josephus, die ooggetuige was van de vernietiging van de Tweede Tempel is, sprak over miljoenen Joden die door de Romeinen tijdens de grote Joodse Opstand tegen Rome van het jaar +66 ndgj vermoord werden. Hoogtepunt was de verwoesting van Jeruzalem en de Tempel in het jaar 70 ndgj. De Spaanse Inquisitie, de Eerste Wereldoorlog, en de gaskamers van Auschwitz, zij begonnen allemaal op Tisja Be'av.
Juist omdat de Holocaust geen precedent was en de Halacha in het verleden met vergelijkbare situaties geconfronteerd werd en deze behandelde, was de Halacha tijdens de bittere rampzalige tijden van de Duitse overheersing in staat mensen die leefden en stierven door de rampen heen te trekken. Hoewel men tijdens de Holocaust gebruik maakte van nieuwe technieken, was de Holocaust een duplicatie van een enorm aantal - met tragisch regelmaat - rampzalige gebeurtenissen die in de Joodse geschiedenis hebben plaatsgevonden. Het concept van de "Endlösung" verschilt in de manier waarop met de eerdere pogingen om de Joden te vernietigen, maar dit kon een klein verschil in de reactie van de slachtoffers maken, die niet bewust waren van het alomvattende karakter van het plan.
Plundering, psychologische degradatie, uitsluiting uit de maatschappij, massamoord, massagraven, verbranding, foltering, mishandeling, crematie, dwangarbeid, hechtenis, dodenmarsen, kindermoord, verkrachting en verdrijving waren allemaal eerder door Joodse gemeenschappen in het verleden al eens eerder ervaren. Ver voor de Holocaust had de Halacha zijn theoretische "theologie" en de praktische gang van zaken, wanneer ze geconfronteerd worden met dergelijke tragische gebeurtenissen, ontwikkeld.
De Halacha is dus uniek doordat het in staat is zich aan te passen aan de dood en aan het lijden, alsmede aan het leven en de vreugde. De levendige en boeiende getuigenissen van overlevenden, de literaire verhalen van slachtoffers, zelfs het ooggetuigenverslagen van de SS geven duidelijk de belangrijke rol en het nobele van de Joodse godsdienstige plichten in de Holocaust aan. In het licht van deze gebeurtenissen, die Ijovs (Jobs) beproevingen onbelangrijk lijken te maken, behouden Joden hun vast vertrouwen en geloof in een rechtvaardige Schepper, Wiens geheime doelstellingen door hen niet te zijn doorgronden, duidelijk dicteert dat zij de Halacha verplicht waren om deze in acht te nemen.
Halacha leert ons dat het enige antwoord op de gelovige Jood dat gekastijd wordt - verdient of niet - was die van Mosje Rabbenoe zelf, die na G'ds uitstorting van Zijn toorn over Zijn volk verklaarde: "Geheimen behoren Hasjem onze G'd toe, maar dingen die geopenbaard zijn behoren ons en onze kinderen toe, voor altijd, opdat wij alle woorden van de Wet in uitvoering brengen" (D'varim 29:28).
De enige handelwijze die verplicht zelfs onder de meest rampzalige omstandigheden bleef, was de invulling van de mitswes. Tuurlijk moeten wel duizenden vrome Joden geweest zijn die dezelfde vraag stelden als Avraham: "Zal de Rechter van de hele wereld niet rechtvaardig zijn?" en een conventionele antwoorden hierop verlangden. Geen zonde was zo gruwelijk genoeg om de straf die zij over zich heen kregen ook daadwerkelijk verdienden en geen gelukzalige belofte voor in het hiernamaals wogen voldoende tegenop de helse martelingen die zij in deze wereld moesten ondergaan. Zij verlieten en wezen de Halacha af op het moment dat zij G'd ontkenden. Maar er waren duizenden en meer voor wie de mitswes zelfs in de Holocaust net zo belangrijk waren, misschien wel belangrijker, dan in de tijd dat zij niet vervolgd werden. Voor hen werd de Rabbinale observatie "sinds de dag dat de Tempel werd verwoest, de heilige Gezegend is Hij, is alleen te vinden in de 'vier ellen' van de Halacha" (Berachot 8a) bijna letterlijk. Hun enige binding met het G'ddelijke was het uitvoeren van de geboden. In de wereld waar G'd voor zeker te vinden is, is in de wereld van de Halacha. Het waren deze mannen en vrouwen, die tijdens de Holocaust op dat moment in de Rijk van de Tora leefden, de ware Kiddoesj Hasjem maakten.
©Prof. Rabbi Efrayim Sprecher 2010 |