| Suicide en Jodendom |
| Publicatiedatum: dinsdag 17 december 2019 |
Auteur: Opperrabbijn R. Evers | 1.438 keer gelezen |
|
|
| Halacha, Noachieden, Gezondheid, psychologie en sport, Leven, dood en Opstanding der doden » |
|
|
 De nabestaanden
Eerder werd de algemene regel vermeld, dat alle rouwwetten en ‑gebruiken, die zijn bedoeld ter ere van de nabestaanden wel in acht genomen moeten worden. Dit is te begrijpen daar psychologisch en religieus gezien juist de nabestaanden van iemand, die de hand aan zichzelf sloeg, extra religieuze en psychologische ondersteuning vanuit het ‘sociale netwerk’ behoeven.
De kans dat de nabestaanden er helemaal alleen voor komen te staan, wordt groter na zelfdoding van een familielid. Hoewel er de laatste tijd veel gepubliceerd is over zelfdoding, is er nauwelijks iets geschreven over de nabestaanden. Het lijkt erop dat de hulpverlening hier ernstig tekortschiet. Helemaal onbegrijpelijk is dit niet wanneer men zich bedenkt hoe moeilijk het is om ter sprake te brengen dat een kind of partner op deze wijze omgekomen is. Nog steeds bestaat de neiging, alhoewel ze minder wordt, om dit te camoufleren. Tegen kinderen en buren wordt vaak verteld dat het gaat om een hartaanval of een ongeluk. Begin dit jaar ontmoette ik een verzorgster uit een verzorgingshuis die me vertelde hoe zij iemand gevonden had onder aan de flat na een geslaagde poging. Ze vertelde dat na vier maanden nog nooit iemand aan haar had gevraagd hoe ze dit beleefd had en verwerkte. Het werd door de leiding van het tehuis doodgezwegen [Trouw 8-1-1983].
Zo doen ook nabestaanden of wanneer ze er wel over willen praten, ervaren ze dat zij worden doodgezwegen. De diepe gevoelens van schaamte, dat zoiets kon gebeuren met een naaste, belemmeren het gesprek en het verwerken. Mensen die een einde aan hun leven maken, laten hun partner, familie‑ en gezinsleden, vrienden en kennissen achter met verbijstering, verdriet, schuldgevoel, beschuldigingen en een groot aantal vragen. In vele gevallen is het voor de nabestaanden moeilijk, zo niet onmogelijk, met deze gevoelens goed om te gaan. Mensen kunnen er met anderen niet over praten, omdat het bijvoorbeeld te bedreigend is, of omdat ‘over dat soort onderwerpen niet gepraat mag worden’. Mede hierdoor kunnen zelfverwijt, kwaadheid op de overledene en schuldgevoelens jaren blijven bestaan en blijven knagen aan de nabestaanden [Zelfdoding en verliesverwerking, Werkgroep subfaculteit sociale wetenschappen te Leeuwarden]. In de verhalen is te zien hoe vaak ook de officiële hulpverlening faalt en er geen raad mee weet, maar er zijn ook positieve ervaringen zoals zij die vertellen hoe ze hulp en steun hebben ontvangen van een maatschappelijk werkende en van een geestelijk verzorger.
|
| [1] « 13 | 14 | 15 | 16 | 17 » [18] |
|
|